Wad Lopen

Wind: noord noord-oost
Afstand: 15 Nm
Watertemperatuur: 15,9 graden

Zaterdag 20 september. We rijden over de Afsluitdijk naar Kornwerderzand een plaats waar je normaal langs rijdt zonder er enige aandacht aan te schenken of het moet zijn dat de brug open staat. Het leven staat dan een moment stil en langzaam zie de dan de masten van de bootjes over het wegdek glijden. Vanaf nu zal Kornwerderzand, voor ons, nooit meer hetzelfde zijn. Het wordt een plek waar één van onze vele tochten is gestart.
Op het dagrecreatieterrein staan een paar campers. Een man zit lui in zijn stoel een krantje te lezen. Er zijn 2 piep kleine strandjes waar we te water kunnen.

Op het moment dat we er één gekozen hebben komt Rob aanrijden en zijn we compleet. De boten worden afgeladen en ingeladen. We hebben ruim de tijd. Hoogwater Harlingen is om 13.56 uur. Soezend in de zon trakteren we ons nog even op een kop zelf meegebrachte koffie. Dan worden de kajaks over de grote basaltblokken richting het strandje gedragen en kiezen we het ruime sop. Rob heeft ervoor gekozen een rondje te varen. We koersen dus vanaf het strandje naar de VVG 3 om door het Verversingsgat het noorden aan te houden. Het water is bijna rimpelloos de zon staat hoog, het is warm. Dit zijn bij voorgaande tochten de ingrediënten gebleken voor Rob en Ruud om te donderjagen. Net voorbij de VVG 7 begint Ruud zijn CHD (compleet head dip) te demonstreren zowel links als rechts. Bij Rob is een lichte aarzeling waar te nemen. In mijn ogen logies, aangezien hij heeft besloten in een korte broek en zonder anorak te gaan varen. De water temperatuur is inmiddels alweer gezakt naar 15,9 graden, niet meer heel warm dus. Na enig aandringen gaat ook Rob om en even later horen we een brul als het koude water een weg zoekt in zijn pak. We steken af over het Schuitenzand naar de Pollen om bij het surfstrand aan land te gaan. Aan de vloedlijn ligt een dikke brij van bruinachtig glibberig onwelriekend spul waar we doorheen moeten lopen.
Wat nou, schoon Wad.
Aan de dijk staat een paviljoen, het is open, maar het blijkt niet zo eenvoudig er een bestelling te plaatsen en je bestelling ook geleverd te krijgen. We eten en drinken dus maar uit de kajak. Op de Pollen hebben we nog een groep zien varen. We dachten toen dat het de door Peddel Praat geplande tocht naar Vlieland was, echter nu komen ze ook hier aan land. Het is de Zoet Zout groep van voornoemde stichting. De kajakwereld in Nederland is niet zo groot dus zitten er ook weer een paar bekenden tussen. Beleefdheden worden uitgewisseld, zij gaan ook een poging doen een bestelling geplaatst te krijgen. De levering van de bestelde spullen wachten wij niet af. De kentering is geweest en wij zoeken opnieuw een pad door het glibberige spul. Nu nemen we de vaargeul over de Boontjes. Aangezien dit een drukke vaarroute is, is het uitkijken geblazen. Veel zeiljachten maar ook beroepsvaart nemen deze route. Nog steeds is er geen wind de golven die er nu zijn worden veroorzaakt door de schepen. Op het moment dat we de kardinale noord boei in het oog krijgen koersen we naar de kust, al snel krijgen we ons strandje in het oog. De aanblik van ons startpunt, is in de tijd, ernstig veranderd. Was daar bij de start nog het goudgele zand, nu ligt er een 50 meter stinkende zwarte massa voor ons, die met de minuut groter wordt. Dit wordt kniediep uitstappen om de boot schoon te houden. Voorzichtig waden we door het water om vervolgens het niet uitnodigende zwarte onwel riekend spul te betreden. Het gewicht van de boot zorgt ervoor dat je er tot je enkels in zakt. Moeizaam komt je voet, bij de voorwaartse beweging met een zuigend geluid en een goed hoorbare plop los. Vvvvssssss plop, Vvvvssssss plop, stap na stap. Na de derde boot wordt er bedenkelijk naar de benen gekeken. Balancerend op een basaltblok wordt geprobeerd het geurende goedje weg te wassen. Op een goed moment is de modder weg. Maar de geur blijft, als een herinnering aan een mooie tocht, in je neus hangen.

Geen golf te hoog?

In de week van 2 tot 9 augustus staan het zeekamp van Peddel Praat gepland. Eindelijk is het zover. Op zaterdag middag zet ik mijn tent op, op bijna het zelfde plekje als vorig jaar, op de camping BKC in Anna Paulowna. De stemming zit er gelijk goed in bij de hernieuwde kennismaking van oude bekende. Het is een grootte groep dit jaar. Er hangt een gezellige ontspannen sfeer.
20.15 uur de tijd van de groepsindeling is daar. We verzamelen in de kantine onder het genot van een kop koffie. Axel maakt de groepsindeling bekent zv, zv-e, tourgroep. Er is nu wat spanning voelbaar. Wie zit bij wie maar vooral naar welk niveau gaan we toe werken. Morgen is de eerste vaardag.

Zondag.
Voor dag en dauw ben ik wakker, ik hoop dat het ZV-E examen deze week afgenomen gaat worden. We beginnen er met 4 man aan. In het eerste overleg met de instructeur geven we aan dat we er eigenlijk al klaar voor zijn. De omstandigheden zijn goed en waarom wachten tot het eind van de week. Toch besluiten we de zondag te gebruiken om de puntjes op de i te zetten. We starten in Huisduinen. Buien en opklaringen wisselen elkaar in rap tempo af. De windverwachting is zuid-zuidwest 4-5 Bft mogelijk 6 Bft. We steken over naar Noorderhaaks om in de relatieve luwte de oefeningen te doen. De eskimorollen en de re-entries worden in rap tempo afgewerkt. Het gaat goed, we zijn er klaar voor. We varen nu rond Noorderhaaks en doen aan de zuid-west kant wat oefeningen in de branding. Nog voor het verboden gebied gaan we aan land om de lunch te gebruiken. De wind begint nu duidelijk aan te trekken en zo nu en dan valt er een spat regen. Om de kou niet in onze botten te laten doordringen, maken we de pauze niet te lang. Op een goed moment zien we in de verte een blauwe kajak liggen en een paar gestalten lopen een stuk verder op de plaat. Ruud, die de tochtleiding heeft, geeft aan dat we even op onderzoek uit moeten, om te controleren of alles goed gaat.
Het blijk een oude bekende te zijn, die zijn net verbouwde kajak, aan het testen is. Ze waren op onderzoek uit hoe hoog de golfhoogte is op de noord-oost punt. In het molengat valt de golfhoogte erg mee. Eenmaal in het Marsdiep wordt het andere koek. De aantrekkende wind doet de golven tot 3 meter opstuwen. Muren van water golven onder ons door. Zo zie je de groep varen en zo ben je moeder ziel alleen. Een felle slagregen maakt de wereld nog kleiner de kompaskoers is nu de enige referentie. Het water en de lucht lopen in grijstinten in elkaar over. De lucht klaart op en Huisduin ligt waar het moet liggen. Onder de kust worden de golven lager en moeiteloos kunnen aanmeren.

Maandag.
De weersvoorspellingen zijn al niet veel beter. Er is besloten dat dit een examendag gaat worden. We plannen een tocht van Den helder naar het surfstrand van Oudeschild om vervolgens over de bollen naar het Malzwin te varen. We zijn, na gisteren, met 3 kandidaten over gebleven. De tocht wordt is 3 delen verdeeld zodat iedereen een deel tochtleider kan zijn. Voor het eerste deel naar het surfstrand ben ik de tochtleider. De boten liggen klaar en ik controleer de mensen en de uitrusting. We gaan scheep. Uit gewoonte schrijf ik de te volgen route volledig uit, boeien en koersen staan op mijn schrijfplankje aangegeven. Op deze manier hoef je niet op de kaart te zoeken en heb ik meer tijd om de groep in de gaten te houden. Met een flinke wind in de rug en nog wat stroom mee schiet het eerste stuk aardig op. Mijn plan was om uiterlijk 10.30 uur in de boot te zitten om op die manier het volledige stroomvoordeel te benutten, maar het inpakken van de boten en het controleren van de uitrusting heeft veel tijd in beslag genomen. De kentering is daar en het laatste stuk moeten we zonder stroomvoordeel uitvaren. Na de lunch vindt er een korte evaluatie plaats en dan is het tijd voor nummer 2 om de tocht over de bollen te leiden. De wind is inmiddels flink aangetrokken en we hebben hem schuin tegen. Als we al even op het water zitten blijkt Arie zijn zwemvest niet aan te hebben. De kersverse tochtleider, die dit in de gaten krijgt, moet al zijn overredingskracht gebruiken om Arie zijn zwemvest te laten aantrekken. Het is nu echt stoeien met de golven om nog wat vaart te maken. De tochtleider neemt een verstandig besluit om de tocht wat in te korten en zo de deelnemers te sparen. Het laatste deel over het Malzwin, is nummer 3, Paul, aan de beurt voor de leiding. Van een deelnemer willen de armen niet meer, er moet worden gesleept. Sjaak haakt aan met een sleeplint en zet de spurt erin. Het slachtoffer is het niet eens met de kleur van het lint en wil getrokken worden door een touw. Ik moet eraan geloven, er wordt aangehaakt en we gaan ervoor. Pal tegen wind is dit een zware klus en het lijkt of Den Helder niet dichterbij wil komen. Bijna dreigt het mis te gaan op het punt waar de mosselbanken liggen. De sterke stroming wil mij met mijn sleep tussen de met buizen afgezette banken duwen. Met een uiterste krachtsinspanning weet ik dit te voorkomen. Even wonderlijk als de armklachten zijn begonnen, zijn ze ook weer over. Langzaam maar zeker komen we in de luwte van de thuishaven en komen we wat sneller vooruit. Natuurlijk moet er aan het eind van de tocht nog even worden gerold onder het mom als je moe bent moet je ook kunnen rollen. Het was een geweldige, maar zware dag, moe maar voldaan gaan we naar de camping.

Dinsdag.
Echt in de branding gevaren hebben we niet dat moet dus dinsdag gebeuren. Opnieuw rijden we naar Huisduinen en gaan bij het inmiddels bekende strandje te water. We zetten koers naar het Molengat. Het water is opvallend rustig aan deze kant van de Noorderhaaks. We ronden de noord-oosthoek en in de verte zijn de eerste schuimkoppen te zien. Sjaak is helemaal in zijn sas. Net voorbij het verboden gebied steken we door de stevige branding naar de kust om een hapje te eten en ons voor te bereiden op wat komen gaat. Eenmaal weer scheep gaat we verder naar de westkant. Ook Arie wordt nu enthousiast en volgt Sjaak die de smaak te pakken heeft en naar plaatsen vaart waar je eigenlijk niet wezen wilt. Kom op hoor ik Arie boven het geraas van de golven uitschreeuwen. Paul en ik volgen. Een enorme breker valt boven op me. In één klap spoelt de met duktape vast gezette kaart van mijn voordek. Ter nauwer nood kan ik de kaart redden. Door de golf ben ik een stuk naar voor geschoten. Opnieuw hoor ik Arie: “je peddels”, snel kijk ik achterom en zie dat de reserve peddels aan één elastiek naast de boot in zee hangen. Zijwaarts de golven parerend weet ik het strand te bereiken om alles weer vast te zetten. Met enige moeite en spierinspanning zit ik weer tussen de hoge brekers. Langzaam maar zeker wordt het naar het zuiden rustiger. De aandacht verslapt iets en opeens is er weer een hoge roller die zijn best doet het hele spul op zijn kop te zetten. Fel gaat de lage steun erin en een lange bongo-slide is het gevolg. In het rustige keerwater aan de oostkant koersen we flink richting Texel om later bij de oversteek de tegenstroom te pareren. Op nieuw was dit een enerverende grensverleggende dag.

Woensdag.
Voor mij wordt dit een dag van rust en studeren. Naast het praktijkexamen wordt er ook een theorie examen afgenomen. Heerlijk in de warme zon neem ik de boeken nogmaals door.

Donderdag.
Dit zou weer een vaardag moeten worden. De weergoden hebben iets anders in het hoofd. Vroeg in de ochtend is het bewolkt en drukkend. De weerberichten voorspellen tegen 10.00 uur regen en onweer. Er wordt besloten een alternatief programma te draaien. De mogelijkheid wordt geboden om een bezoek te brengen aan de verkeerscentrale Den Helder en aansluitend een tour door het reddingsmuseum. De beslissing om niet te gaan varen blijkt een goede te zijn en even na tien uur gaan de hemelsluizen open en een stevig onweer breekt los. Ik duik de boeken maar weer even in.

Vrijdag.
Ik heb me opgegeven om als drenkeling deel te nemen aan de Kajak Reddingtest. Een paar jaar geleden heb ik de test zelf gedaan en heb die als zeer nuttig ervaren. Ik hoop nooit een drenkeling in de gespeelde situaties tegen te komen, maar je kunt niet weten. Met 73 kg ben ik niet één van de zwaarste mensen op deze aardkloot maar de deelnemers hebben toch de grootste moeite om me op de diverse methoden te redden. Ik moet toegeven dat ik niet één van de vriendelijkste drenkelingen ben en als je even de aandacht laat verslappen laat ik het niet na om mijn helper met kajak en al om te trekken. Maar als slachtoffer is het ook niet eenvoudig, er is geen zon en je ligt lang in het water. De kou dringt door de vele lagen beschermende kleding heen en ik moet oppassen niet onderkoelt te raken. En heb ik nog wat geleerd vandaag? Volmondig kan ik ja zeggen, eigenlijk zou iedere grootwater vaarder elk jaar een opfris cursus moeten doen om de nodige routine te krijgen in het oplossen van problemen bij calamiteiten op het water.
Vrijdagavond staat het onvermijdelijke ZV-E theorie examen gepland. Om 17.30 uur stappen de deelnemers de benauwde bestuurskamer van de voetbalvereniging binnen. De papieren worden uitgedeeld, we kunnen beginnen.
Ik ga niet uitweiden over de inhoud van het examen één ding moet me echter wel van het hart. Ik heb me erover verbaasd dat een groot gedeelte van de vragen niet aan sluit bij het geboden van het cursusboek.
En dan is de totale ontlading daar, de spanning is eraf en lang wordt er gezellig nagepraat over alles wat er de afgelopen week gebeurd is.

Zaterdag.
Het weer is goed maar de voorspellingen niet. We varen dus zoet en gaan het IJselmeer op. Van Den Oever naar de Oude Zeug. Ik heb niet geteld maar bijna iedereen gaan mee. Het is een prachtig gezicht zoveel kajaks op het water. Het wordt een ontspannen tocht met een lekker zonnetje en een beetje wind. Op de terugweg moet de ZV groep nog een paar onderdelen afwerken de rest vaart terug naar het strand om daar nog even te rollen en andere kunststukjes met de kajak uit te halen.
Na zes uur is er de traditionele BBQ, voorafgaande aan dit culinaire hoogstandje is er de uitreiking van de certificaten met de bijbehorende toespraakjes. Inmiddels is de lucht betrokken en komt het weer met bakken uit de lucht. We zitten gelukkig droog en beginnen de koks Ronald en Elko het vlees te garen. Een paar flessen worden ontkurkt en genoeglijk wordt er getafeld tot laat in de avond.
Het klink wellicht wat hol maar het is welgemeend “Organisatie bedankt voor wederom een geweldige week”

Weekend Oostmahorn - Schiermonnikoog

Na 3 jaar slecht weer gehad te hebben stonden we dan nu eindelijk aan de vooravond van een warm en droog weekend kamperen en varen bij Lauwersoog. Voor onze vereninging OSSA hadden we een weekend varen gepland op het Lauwersmeer en Schiermonnikoog.

Vrijdagavond aangekomen in de haven van Oostmahorn waren we al helemaal compleet en konden we gezamenlijk een tocht gaan plannen voor de zaterdag. Eigenlijk zouden we zoetwater varen maar omdat het perfect weer was en de wind zo'n 4 bft trok het zoute water ons wel erg aan.

Zaterdag:
Het vertrek was om 09:30 zodat we nog met opkomend tij de waddenzee op konden en een stukje langs de kust van Groningen/Friesland konden varen. Een onbekend terrein, dus wel de uitdaging waard vonden we. Om op de Waddenzee te komen moeten we altijd eerst door de Robbengatssluis. Bleek dat het al enorm druk was met scheepvaartverkeer. Zelfs als kajakkers moesten we ff wachten om mee te kunnen.

Eenmaal in de sluis, met voor ons nog twee boten, wachtten we op de schutting. Bleek dat ze ineens, vanwege de drukte, meerdere schotten openzetten waardoor het rustige water veranderde in zeer wildwater! De meeste konden zich redelijk in veiligheid brengen maar een van ons werd meegenomen in de keerstroom en raakte klem tussen de wal en een schip en viel om in het water. Nog net kon diegene de peddel weggooien en in de val een vlag vastpakken van een kleine vlaggenmast aan de achterkant van dat schip. Met bulderend geweld en gevaar voor eigen leven ging alles net goed. De schippersvrouw wist nog net een extra hand te reiken zodat diegene niet alsnog om zou gaan. Dit was echt behoorlijk eng om te zien. De keerstroom bleef beuken tegen de wal en stuwde de boot steeds op. Ik zat er vlak achter en kon weinig doen. Als ik er heen was gegaan dan was ik zelf ook tegen de kant gedrukt en omgegaan. Stel dat diegene de vlag niet had kunnen grijpen dan was die uit de boot gespoeld en onder de boot getrokken om vervolgens via de sluisdeuren weer boven te komen en terug meegenomen te worden in de keerstroom. Gelukkig bleef dit bespaard en konden we opgelucht ademhalen. De schrik zat er goed in. Een waarschuwing dus voor een volgende keer. Neem zo'n 15 meter afstand van de sluisdeur en zorg dat je nog wat achteruit kan peddelen.

Na de schrik konden we veilig uit de sluis varen. In de haven zagen we een groep kajakkers hun kajaks bepakken. "Hey, dit zijn bekenden van ons", werd geroepen. Op zeekamp had iedereen elkaar al eens gezien en we hebben ze uitgebreid begroet en gesproken vanaf het water. Zij gingen rondje Schier doen en waren aan het wachten op de kentering. En de kentering was al bijna want wij hadden veel tijd verloren met wachten voor de sluis en praten met de collega kajakkers. We hadden nog ongeveer een halfuur om met de stroom mee te varen. Uiteraard zijn wij geen watjes en hebben nog een halfuur tegen de stroming in gepeddeld. Daar op de dijk, tussen de schapenstront en steekmuggen zaten we heerlijk te genieten van het uitzicht en het zonnetje.

Terug de kajaks het water inslepen vanaf de dijk was een groot probleem. Het water was gezakt en de dijk spiegel- en spekglad. Op de knieën en kont heel voorzichtig de boot in het water gelaten zodat de messcherpe ondergrond geen kwaad kon aanrichten. Eenmaal varend gingen we als een speer met de stroom mee, uiteraard werd tussentijds veel gerold en gespeeld.

Eenmaal bij het havenhoofd voeren we rustig naar binnen terwijl er twee vissers gemoedelijk stonden te vissen. "Ho! kijk uit! een lijn!", bleek dat we precies bij hun lijnen waren die tientallen meters boven de zee hingen. Bart kon nog net het draadje ontwijken. Marianne bekeek dit en gaf een zucht van verlichting. Ze keek om, en flats!, ze zat verstrengeld in de andere lijn. Die lijntjes waren zo dun dat niemand ze zag behalve op het laatste moment. Met veel moeite wist ze zich los te wurmen. Vogels vlogen op, vissers beduusd en wij wat ontdaan van weer een avontuur waagdden ons weer in de sluis. Ditmaal bleven we achteraan en ging het schutten met veel minder geweld. Via Esonstad zijn we teruggevaren naar de camping in de haven. Al etend en drinkend konden we de avonturen vertellen aan Jaap en Arja die andere activiteiten hadden dit weekend. Wel erg gezellig dat ze mee waren!

Zondag:
De dag begon weer vroeg. Om 08:30 gaan we varen! ja, de kentering was vroeg en waarschijnlijk moesten we nog wachten voor de sluis. Op het programma staat een tocht van Oostmahorn naar Schiermonnikoog, dus weer door die sluis. Dit keer was het rustiger en konden we gelijk geschut worden. Een vriendelijk verzoek van ons om rustigaan te schutten werd ingewilligd. Na de sluis was het nog een uurtje varen naar de haven van Schier. Via 'Brakzand' zijn we rechtstreeks overgestoken. Met hoogwater en bijna springtij kon dit met gemak. Ook deze dag weer zo'n 4 bft ZO wind, windje in de rug dus.

Via de marifoon houden we verkeerspost Schier op de hoogte en meldden ons keurig af in de haven. De groep werd gesplitst, de ene ging het dorp in en de ander naar het terras in de haven. Het zonnetje brandde er heerlijk op los, de koffie smaakte lekker, de geuren van de zee in onze neus, we waren de koning te rijk. Na 1,5 uur pauze weer in het water. De stroming zou nu lastig worden, het was uitgaand tij.

Er ontstond iets vreemds, we voeren tegen de stroom en wind in en toch waren we licht aan het surfen op golven de verkeerde kant op. Zal wel te maken hebben met de geulen!? Op deze manier knalden we toch nog redelijk snel naar de overkant. Alleen bij de laatste geul moesten we enorm harken tegen de stroom in. Die was echt sterk aan het worden. Maar volhardend als de groep was wisten we daar ons doorheen te slaan. Het laatste stukje op het Lauwersmeer was een feest, de boten en onszelf konden we ontzilten door flink te spelen in het water. Vandaag was ook Rob mee en dan maakt dat een soort speelsheid los bij sommige mensen (ik dus) en daarbij beschadigen we altijd wel weer onze boten, maar wel erg lachen. Overigens bleken meer mensen een beschadigde neus te hebben dit weekend.

Een perfect weekend varen met leuke mensen!