Cake met slagroom.

Voor zondag 21 december staat er een tocht op de planning. Ik heb een aantal opties die afvallen omdat het getij niet mee werkt en een rondje Noorderhaaks vind ik niet verantwoord omdat de windverwachting 5-6 Bft is. Daarbij is de watertemperatuur van de Noordzee rond de 7 graden. De wind in combinatie met de lage watertemperatuur geeft toch een zeker risico.
Blijft over rondje Marken. Aangezien de windrichting zuid west is zal de golfhoogte erg mee vallen. Om kwart over 10 staan er 1 vrouw en 4 mannen klaar om het ruime sop te kiezen in de vluchthaven van de Nes op de dijk naar Marken. De windvoorspelling klopt aardig een de laatste berichten geven aan dat de wind nog iets gaat aantrekken. Een redelijk lang golfpatroon zorgt ervoor dat er af en toe gesurft kan worden en in een snel tempo ronden we het “Paard” de markante vuurtoren die het vroegere eiland Marken siert.
In de luwte van een klein schuurtje steken we even op en komt Rob met de traditionele cake op de proppen, natuurlijk hoort onmiskenbaar de spuitbus slagroom daarbij. Rob memoreert hier ook steevast aan zijn eerste grootwater tocht die hier vlak voor de kust in een vliegende storm dramatisch met een nat pak eindigde. Overigens was dit niet iets om je voor te schamen. Ik was erbij die dag, die begon met een windkracht 5 en afnemend zou zijn. De voorspelling kwam niet uit en al snel werd er een kracht 8 gemeten. De rest van de groep moest de tocht toen op de Rozen werf afbreken en te voet verder gaan. Voor de zoveelste keer bewees het IJsselmeer een geducht tegenstander te zijn. Nu zijn de weergoden ons welgezind en zijn we in staat de lange pier te ronden en richting de haven van Volendam te varen voor een visje. Volendam is altijd leuk. Ook in de winter komen er busladingen toeristen en veelvuldig worden we op de gevoelige plaat vastgelegd.

Na de vis en kibbeling koersen we naar de dijk waar de auto’s geparkeerd staan. De straffe wind, schuin rechts van voor, zorgt ervoor dat er zo nu en dan een flinke golf over het dek spoelt. Ik vaar vandaag voor het eerst, met mijn nieuwe NDK Explorer, op groot water. De handeling valt me erg mee waarschijnlijk komt dit mede door het feit dat ik de boot voorin redelijk beladen heb.
Als Ruud mee is ontkom je er niet aan. Er moet gerold worden. Niet erg aantrekkelijk in water van 5,5 graden, maar wat moet, moet. Als altijd gaat Ruud als eerste. Gedwee volgen we. Het koude water bijt in mijn gezicht. Dit was linksom nu de andere kant nog. Een paar minuten later is er alleen nog de stoere praat die later onder het genot van een drankje alleen nog maar sterker zal worden. Zo gaat dat in de kajakwereld.

Te veel hobby's ?

Wat doe je als je kajakken leuk vindt, maar fotograferen ook. Precies, dan ga je dus fotograferen vanuit je kajak. Het is deze zaterdag mooi weer en ik vaar altijd wel graag even een rondje op het IJsselmeer. Dit keer solo. Eigenlijk hoor je dit niet te doen, maar ik ben dit zo gewend. Voor mij is het heel normaal om alleen te varen op grootwater als de conditie's het toe laten. Ik vertrek vanaf het Hollandia-park in Hoorn en ga richting de Appelhoek bij Schellinkhout. Naarmate ik verder op het IJsselmeer kom voel ik de wind opbouwen in mijn rug. Omkijkende begrijp ik waarom.

Een gitzwarte lucht met regenboog. Met de wind in de rug gaat het nog even door richting Appelhoek maar toch keer ik even later om en begin aan de terugtocht, dit keer dus met tegenwind. Met een een iets ruimere koers gaat het richting het Hoornsche Hop. Veel golf is er niet, wel redelijk wat wind tijdens de buien. De luchten wisselen elkaar snel af en regelmatig pak ik dan ook weer het fototoestel.

Ook stop ik onderweg af en toe om wat techniek te oefenen waarna ik het min of meer aan het lot overlaat welke kant ik daarna weer op ga.

Wat kan kajakken toch mooi zijn, net als fotograferen.

Op een koude dag

Net voor mijn vakantie kon ik een gloedniewe Nordkapp Classic ophalen bij Arend Bloem. Het eerste weekend na de vakantie schrijven Ruud en ik dan ook een tocht uit om de doop te houden. Van Medemblik naar de Kreupel was de bedoeling. Helaas was iedereen verhindert en dus belde ik Ruud s'morgens om onze plannen door te spreken. Het Hoornsche Hop leek ons ook geschikt voor een korte tocht, want het was koud en motregende. Voor de rest waren de conditie's niet van dien aard om te spreken van een goede gelegenheid om de boot te testen op vaareigenschappen. De temperatuur bleef op een vijf graden steken, maar de wind al op een 2 bft. Toch stond er nog iets van golven en na het pakken ging het richting Hoorn. Vreemdgenoeg loeft de boot tegen de wind en golven in en lijkt de skeg hier niet veel aan te veranderen. Mijn enigste troost is de de NDK Explorer van Ruud er ook last van heeft. Blijkbaar het golfpatroon of iets dergelijks. Ik kijk meer uit naar een test bij 5 of 6 bft. Na een korte pauze bij de schouwburg van Hoorn ( wat blijft het toch een vreemd gebouw ) en wat herpakken voor de balans gaat het via een ruime boog terug. Ruud wil op het einde nog even snel rollen. Ik bedank en probeer wat te surfen, wat ook nog lukt. Dat belooft wel wat voor als er hogere golven zijn. Ik wacht nu op zwaarder weer...

Wad Lopen

Wind: noord noord-oost
Afstand: 15 Nm
Watertemperatuur: 15,9 graden

Zaterdag 20 september. We rijden over de Afsluitdijk naar Kornwerderzand een plaats waar je normaal langs rijdt zonder er enige aandacht aan te schenken of het moet zijn dat de brug open staat. Het leven staat dan een moment stil en langzaam zie de dan de masten van de bootjes over het wegdek glijden. Vanaf nu zal Kornwerderzand, voor ons, nooit meer hetzelfde zijn. Het wordt een plek waar één van onze vele tochten is gestart.
Op het dagrecreatieterrein staan een paar campers. Een man zit lui in zijn stoel een krantje te lezen. Er zijn 2 piep kleine strandjes waar we te water kunnen.

Op het moment dat we er één gekozen hebben komt Rob aanrijden en zijn we compleet. De boten worden afgeladen en ingeladen. We hebben ruim de tijd. Hoogwater Harlingen is om 13.56 uur. Soezend in de zon trakteren we ons nog even op een kop zelf meegebrachte koffie. Dan worden de kajaks over de grote basaltblokken richting het strandje gedragen en kiezen we het ruime sop. Rob heeft ervoor gekozen een rondje te varen. We koersen dus vanaf het strandje naar de VVG 3 om door het Verversingsgat het noorden aan te houden. Het water is bijna rimpelloos de zon staat hoog, het is warm. Dit zijn bij voorgaande tochten de ingrediënten gebleken voor Rob en Ruud om te donderjagen. Net voorbij de VVG 7 begint Ruud zijn CHD (compleet head dip) te demonstreren zowel links als rechts. Bij Rob is een lichte aarzeling waar te nemen. In mijn ogen logies, aangezien hij heeft besloten in een korte broek en zonder anorak te gaan varen. De water temperatuur is inmiddels alweer gezakt naar 15,9 graden, niet meer heel warm dus. Na enig aandringen gaat ook Rob om en even later horen we een brul als het koude water een weg zoekt in zijn pak. We steken af over het Schuitenzand naar de Pollen om bij het surfstrand aan land te gaan. Aan de vloedlijn ligt een dikke brij van bruinachtig glibberig onwelriekend spul waar we doorheen moeten lopen.
Wat nou, schoon Wad.
Aan de dijk staat een paviljoen, het is open, maar het blijkt niet zo eenvoudig er een bestelling te plaatsen en je bestelling ook geleverd te krijgen. We eten en drinken dus maar uit de kajak. Op de Pollen hebben we nog een groep zien varen. We dachten toen dat het de door Peddel Praat geplande tocht naar Vlieland was, echter nu komen ze ook hier aan land. Het is de Zoet Zout groep van voornoemde stichting. De kajakwereld in Nederland is niet zo groot dus zitten er ook weer een paar bekenden tussen. Beleefdheden worden uitgewisseld, zij gaan ook een poging doen een bestelling geplaatst te krijgen. De levering van de bestelde spullen wachten wij niet af. De kentering is geweest en wij zoeken opnieuw een pad door het glibberige spul. Nu nemen we de vaargeul over de Boontjes. Aangezien dit een drukke vaarroute is, is het uitkijken geblazen. Veel zeiljachten maar ook beroepsvaart nemen deze route. Nog steeds is er geen wind de golven die er nu zijn worden veroorzaakt door de schepen. Op het moment dat we de kardinale noord boei in het oog krijgen koersen we naar de kust, al snel krijgen we ons strandje in het oog. De aanblik van ons startpunt, is in de tijd, ernstig veranderd. Was daar bij de start nog het goudgele zand, nu ligt er een 50 meter stinkende zwarte massa voor ons, die met de minuut groter wordt. Dit wordt kniediep uitstappen om de boot schoon te houden. Voorzichtig waden we door het water om vervolgens het niet uitnodigende zwarte onwel riekend spul te betreden. Het gewicht van de boot zorgt ervoor dat je er tot je enkels in zakt. Moeizaam komt je voet, bij de voorwaartse beweging met een zuigend geluid en een goed hoorbare plop los. Vvvvssssss plop, Vvvvssssss plop, stap na stap. Na de derde boot wordt er bedenkelijk naar de benen gekeken. Balancerend op een basaltblok wordt geprobeerd het geurende goedje weg te wassen. Op een goed moment is de modder weg. Maar de geur blijft, als een herinnering aan een mooie tocht, in je neus hangen.

Geen golf te hoog?

In de week van 2 tot 9 augustus staan het zeekamp van Peddel Praat gepland. Eindelijk is het zover. Op zaterdag middag zet ik mijn tent op, op bijna het zelfde plekje als vorig jaar, op de camping BKC in Anna Paulowna. De stemming zit er gelijk goed in bij de hernieuwde kennismaking van oude bekende. Het is een grootte groep dit jaar. Er hangt een gezellige ontspannen sfeer.
20.15 uur de tijd van de groepsindeling is daar. We verzamelen in de kantine onder het genot van een kop koffie. Axel maakt de groepsindeling bekent zv, zv-e, tourgroep. Er is nu wat spanning voelbaar. Wie zit bij wie maar vooral naar welk niveau gaan we toe werken. Morgen is de eerste vaardag.

Zondag.
Voor dag en dauw ben ik wakker, ik hoop dat het ZV-E examen deze week afgenomen gaat worden. We beginnen er met 4 man aan. In het eerste overleg met de instructeur geven we aan dat we er eigenlijk al klaar voor zijn. De omstandigheden zijn goed en waarom wachten tot het eind van de week. Toch besluiten we de zondag te gebruiken om de puntjes op de i te zetten. We starten in Huisduinen. Buien en opklaringen wisselen elkaar in rap tempo af. De windverwachting is zuid-zuidwest 4-5 Bft mogelijk 6 Bft. We steken over naar Noorderhaaks om in de relatieve luwte de oefeningen te doen. De eskimorollen en de re-entries worden in rap tempo afgewerkt. Het gaat goed, we zijn er klaar voor. We varen nu rond Noorderhaaks en doen aan de zuid-west kant wat oefeningen in de branding. Nog voor het verboden gebied gaan we aan land om de lunch te gebruiken. De wind begint nu duidelijk aan te trekken en zo nu en dan valt er een spat regen. Om de kou niet in onze botten te laten doordringen, maken we de pauze niet te lang. Op een goed moment zien we in de verte een blauwe kajak liggen en een paar gestalten lopen een stuk verder op de plaat. Ruud, die de tochtleiding heeft, geeft aan dat we even op onderzoek uit moeten, om te controleren of alles goed gaat.
Het blijk een oude bekende te zijn, die zijn net verbouwde kajak, aan het testen is. Ze waren op onderzoek uit hoe hoog de golfhoogte is op de noord-oost punt. In het molengat valt de golfhoogte erg mee. Eenmaal in het Marsdiep wordt het andere koek. De aantrekkende wind doet de golven tot 3 meter opstuwen. Muren van water golven onder ons door. Zo zie je de groep varen en zo ben je moeder ziel alleen. Een felle slagregen maakt de wereld nog kleiner de kompaskoers is nu de enige referentie. Het water en de lucht lopen in grijstinten in elkaar over. De lucht klaart op en Huisduin ligt waar het moet liggen. Onder de kust worden de golven lager en moeiteloos kunnen aanmeren.

Maandag.
De weersvoorspellingen zijn al niet veel beter. Er is besloten dat dit een examendag gaat worden. We plannen een tocht van Den helder naar het surfstrand van Oudeschild om vervolgens over de bollen naar het Malzwin te varen. We zijn, na gisteren, met 3 kandidaten over gebleven. De tocht wordt is 3 delen verdeeld zodat iedereen een deel tochtleider kan zijn. Voor het eerste deel naar het surfstrand ben ik de tochtleider. De boten liggen klaar en ik controleer de mensen en de uitrusting. We gaan scheep. Uit gewoonte schrijf ik de te volgen route volledig uit, boeien en koersen staan op mijn schrijfplankje aangegeven. Op deze manier hoef je niet op de kaart te zoeken en heb ik meer tijd om de groep in de gaten te houden. Met een flinke wind in de rug en nog wat stroom mee schiet het eerste stuk aardig op. Mijn plan was om uiterlijk 10.30 uur in de boot te zitten om op die manier het volledige stroomvoordeel te benutten, maar het inpakken van de boten en het controleren van de uitrusting heeft veel tijd in beslag genomen. De kentering is daar en het laatste stuk moeten we zonder stroomvoordeel uitvaren. Na de lunch vindt er een korte evaluatie plaats en dan is het tijd voor nummer 2 om de tocht over de bollen te leiden. De wind is inmiddels flink aangetrokken en we hebben hem schuin tegen. Als we al even op het water zitten blijkt Arie zijn zwemvest niet aan te hebben. De kersverse tochtleider, die dit in de gaten krijgt, moet al zijn overredingskracht gebruiken om Arie zijn zwemvest te laten aantrekken. Het is nu echt stoeien met de golven om nog wat vaart te maken. De tochtleider neemt een verstandig besluit om de tocht wat in te korten en zo de deelnemers te sparen. Het laatste deel over het Malzwin, is nummer 3, Paul, aan de beurt voor de leiding. Van een deelnemer willen de armen niet meer, er moet worden gesleept. Sjaak haakt aan met een sleeplint en zet de spurt erin. Het slachtoffer is het niet eens met de kleur van het lint en wil getrokken worden door een touw. Ik moet eraan geloven, er wordt aangehaakt en we gaan ervoor. Pal tegen wind is dit een zware klus en het lijkt of Den Helder niet dichterbij wil komen. Bijna dreigt het mis te gaan op het punt waar de mosselbanken liggen. De sterke stroming wil mij met mijn sleep tussen de met buizen afgezette banken duwen. Met een uiterste krachtsinspanning weet ik dit te voorkomen. Even wonderlijk als de armklachten zijn begonnen, zijn ze ook weer over. Langzaam maar zeker komen we in de luwte van de thuishaven en komen we wat sneller vooruit. Natuurlijk moet er aan het eind van de tocht nog even worden gerold onder het mom als je moe bent moet je ook kunnen rollen. Het was een geweldige, maar zware dag, moe maar voldaan gaan we naar de camping.

Dinsdag.
Echt in de branding gevaren hebben we niet dat moet dus dinsdag gebeuren. Opnieuw rijden we naar Huisduinen en gaan bij het inmiddels bekende strandje te water. We zetten koers naar het Molengat. Het water is opvallend rustig aan deze kant van de Noorderhaaks. We ronden de noord-oosthoek en in de verte zijn de eerste schuimkoppen te zien. Sjaak is helemaal in zijn sas. Net voorbij het verboden gebied steken we door de stevige branding naar de kust om een hapje te eten en ons voor te bereiden op wat komen gaat. Eenmaal weer scheep gaat we verder naar de westkant. Ook Arie wordt nu enthousiast en volgt Sjaak die de smaak te pakken heeft en naar plaatsen vaart waar je eigenlijk niet wezen wilt. Kom op hoor ik Arie boven het geraas van de golven uitschreeuwen. Paul en ik volgen. Een enorme breker valt boven op me. In één klap spoelt de met duktape vast gezette kaart van mijn voordek. Ter nauwer nood kan ik de kaart redden. Door de golf ben ik een stuk naar voor geschoten. Opnieuw hoor ik Arie: “je peddels”, snel kijk ik achterom en zie dat de reserve peddels aan één elastiek naast de boot in zee hangen. Zijwaarts de golven parerend weet ik het strand te bereiken om alles weer vast te zetten. Met enige moeite en spierinspanning zit ik weer tussen de hoge brekers. Langzaam maar zeker wordt het naar het zuiden rustiger. De aandacht verslapt iets en opeens is er weer een hoge roller die zijn best doet het hele spul op zijn kop te zetten. Fel gaat de lage steun erin en een lange bongo-slide is het gevolg. In het rustige keerwater aan de oostkant koersen we flink richting Texel om later bij de oversteek de tegenstroom te pareren. Op nieuw was dit een enerverende grensverleggende dag.

Woensdag.
Voor mij wordt dit een dag van rust en studeren. Naast het praktijkexamen wordt er ook een theorie examen afgenomen. Heerlijk in de warme zon neem ik de boeken nogmaals door.

Donderdag.
Dit zou weer een vaardag moeten worden. De weergoden hebben iets anders in het hoofd. Vroeg in de ochtend is het bewolkt en drukkend. De weerberichten voorspellen tegen 10.00 uur regen en onweer. Er wordt besloten een alternatief programma te draaien. De mogelijkheid wordt geboden om een bezoek te brengen aan de verkeerscentrale Den Helder en aansluitend een tour door het reddingsmuseum. De beslissing om niet te gaan varen blijkt een goede te zijn en even na tien uur gaan de hemelsluizen open en een stevig onweer breekt los. Ik duik de boeken maar weer even in.

Vrijdag.
Ik heb me opgegeven om als drenkeling deel te nemen aan de Kajak Reddingtest. Een paar jaar geleden heb ik de test zelf gedaan en heb die als zeer nuttig ervaren. Ik hoop nooit een drenkeling in de gespeelde situaties tegen te komen, maar je kunt niet weten. Met 73 kg ben ik niet één van de zwaarste mensen op deze aardkloot maar de deelnemers hebben toch de grootste moeite om me op de diverse methoden te redden. Ik moet toegeven dat ik niet één van de vriendelijkste drenkelingen ben en als je even de aandacht laat verslappen laat ik het niet na om mijn helper met kajak en al om te trekken. Maar als slachtoffer is het ook niet eenvoudig, er is geen zon en je ligt lang in het water. De kou dringt door de vele lagen beschermende kleding heen en ik moet oppassen niet onderkoelt te raken. En heb ik nog wat geleerd vandaag? Volmondig kan ik ja zeggen, eigenlijk zou iedere grootwater vaarder elk jaar een opfris cursus moeten doen om de nodige routine te krijgen in het oplossen van problemen bij calamiteiten op het water.
Vrijdagavond staat het onvermijdelijke ZV-E theorie examen gepland. Om 17.30 uur stappen de deelnemers de benauwde bestuurskamer van de voetbalvereniging binnen. De papieren worden uitgedeeld, we kunnen beginnen.
Ik ga niet uitweiden over de inhoud van het examen één ding moet me echter wel van het hart. Ik heb me erover verbaasd dat een groot gedeelte van de vragen niet aan sluit bij het geboden van het cursusboek.
En dan is de totale ontlading daar, de spanning is eraf en lang wordt er gezellig nagepraat over alles wat er de afgelopen week gebeurd is.

Zaterdag.
Het weer is goed maar de voorspellingen niet. We varen dus zoet en gaan het IJselmeer op. Van Den Oever naar de Oude Zeug. Ik heb niet geteld maar bijna iedereen gaan mee. Het is een prachtig gezicht zoveel kajaks op het water. Het wordt een ontspannen tocht met een lekker zonnetje en een beetje wind. Op de terugweg moet de ZV groep nog een paar onderdelen afwerken de rest vaart terug naar het strand om daar nog even te rollen en andere kunststukjes met de kajak uit te halen.
Na zes uur is er de traditionele BBQ, voorafgaande aan dit culinaire hoogstandje is er de uitreiking van de certificaten met de bijbehorende toespraakjes. Inmiddels is de lucht betrokken en komt het weer met bakken uit de lucht. We zitten gelukkig droog en beginnen de koks Ronald en Elko het vlees te garen. Een paar flessen worden ontkurkt en genoeglijk wordt er getafeld tot laat in de avond.
Het klink wellicht wat hol maar het is welgemeend “Organisatie bedankt voor wederom een geweldige week”

Weekend Oostmahorn - Schiermonnikoog

Na 3 jaar slecht weer gehad te hebben stonden we dan nu eindelijk aan de vooravond van een warm en droog weekend kamperen en varen bij Lauwersoog. Voor onze vereninging OSSA hadden we een weekend varen gepland op het Lauwersmeer en Schiermonnikoog.

Vrijdagavond aangekomen in de haven van Oostmahorn waren we al helemaal compleet en konden we gezamenlijk een tocht gaan plannen voor de zaterdag. Eigenlijk zouden we zoetwater varen maar omdat het perfect weer was en de wind zo'n 4 bft trok het zoute water ons wel erg aan.

Zaterdag:
Het vertrek was om 09:30 zodat we nog met opkomend tij de waddenzee op konden en een stukje langs de kust van Groningen/Friesland konden varen. Een onbekend terrein, dus wel de uitdaging waard vonden we. Om op de Waddenzee te komen moeten we altijd eerst door de Robbengatssluis. Bleek dat het al enorm druk was met scheepvaartverkeer. Zelfs als kajakkers moesten we ff wachten om mee te kunnen.

Eenmaal in de sluis, met voor ons nog twee boten, wachtten we op de schutting. Bleek dat ze ineens, vanwege de drukte, meerdere schotten openzetten waardoor het rustige water veranderde in zeer wildwater! De meeste konden zich redelijk in veiligheid brengen maar een van ons werd meegenomen in de keerstroom en raakte klem tussen de wal en een schip en viel om in het water. Nog net kon diegene de peddel weggooien en in de val een vlag vastpakken van een kleine vlaggenmast aan de achterkant van dat schip. Met bulderend geweld en gevaar voor eigen leven ging alles net goed. De schippersvrouw wist nog net een extra hand te reiken zodat diegene niet alsnog om zou gaan. Dit was echt behoorlijk eng om te zien. De keerstroom bleef beuken tegen de wal en stuwde de boot steeds op. Ik zat er vlak achter en kon weinig doen. Als ik er heen was gegaan dan was ik zelf ook tegen de kant gedrukt en omgegaan. Stel dat diegene de vlag niet had kunnen grijpen dan was die uit de boot gespoeld en onder de boot getrokken om vervolgens via de sluisdeuren weer boven te komen en terug meegenomen te worden in de keerstroom. Gelukkig bleef dit bespaard en konden we opgelucht ademhalen. De schrik zat er goed in. Een waarschuwing dus voor een volgende keer. Neem zo'n 15 meter afstand van de sluisdeur en zorg dat je nog wat achteruit kan peddelen.

Na de schrik konden we veilig uit de sluis varen. In de haven zagen we een groep kajakkers hun kajaks bepakken. "Hey, dit zijn bekenden van ons", werd geroepen. Op zeekamp had iedereen elkaar al eens gezien en we hebben ze uitgebreid begroet en gesproken vanaf het water. Zij gingen rondje Schier doen en waren aan het wachten op de kentering. En de kentering was al bijna want wij hadden veel tijd verloren met wachten voor de sluis en praten met de collega kajakkers. We hadden nog ongeveer een halfuur om met de stroom mee te varen. Uiteraard zijn wij geen watjes en hebben nog een halfuur tegen de stroming in gepeddeld. Daar op de dijk, tussen de schapenstront en steekmuggen zaten we heerlijk te genieten van het uitzicht en het zonnetje.

Terug de kajaks het water inslepen vanaf de dijk was een groot probleem. Het water was gezakt en de dijk spiegel- en spekglad. Op de knieën en kont heel voorzichtig de boot in het water gelaten zodat de messcherpe ondergrond geen kwaad kon aanrichten. Eenmaal varend gingen we als een speer met de stroom mee, uiteraard werd tussentijds veel gerold en gespeeld.

Eenmaal bij het havenhoofd voeren we rustig naar binnen terwijl er twee vissers gemoedelijk stonden te vissen. "Ho! kijk uit! een lijn!", bleek dat we precies bij hun lijnen waren die tientallen meters boven de zee hingen. Bart kon nog net het draadje ontwijken. Marianne bekeek dit en gaf een zucht van verlichting. Ze keek om, en flats!, ze zat verstrengeld in de andere lijn. Die lijntjes waren zo dun dat niemand ze zag behalve op het laatste moment. Met veel moeite wist ze zich los te wurmen. Vogels vlogen op, vissers beduusd en wij wat ontdaan van weer een avontuur waagdden ons weer in de sluis. Ditmaal bleven we achteraan en ging het schutten met veel minder geweld. Via Esonstad zijn we teruggevaren naar de camping in de haven. Al etend en drinkend konden we de avonturen vertellen aan Jaap en Arja die andere activiteiten hadden dit weekend. Wel erg gezellig dat ze mee waren!

Zondag:
De dag begon weer vroeg. Om 08:30 gaan we varen! ja, de kentering was vroeg en waarschijnlijk moesten we nog wachten voor de sluis. Op het programma staat een tocht van Oostmahorn naar Schiermonnikoog, dus weer door die sluis. Dit keer was het rustiger en konden we gelijk geschut worden. Een vriendelijk verzoek van ons om rustigaan te schutten werd ingewilligd. Na de sluis was het nog een uurtje varen naar de haven van Schier. Via 'Brakzand' zijn we rechtstreeks overgestoken. Met hoogwater en bijna springtij kon dit met gemak. Ook deze dag weer zo'n 4 bft ZO wind, windje in de rug dus.

Via de marifoon houden we verkeerspost Schier op de hoogte en meldden ons keurig af in de haven. De groep werd gesplitst, de ene ging het dorp in en de ander naar het terras in de haven. Het zonnetje brandde er heerlijk op los, de koffie smaakte lekker, de geuren van de zee in onze neus, we waren de koning te rijk. Na 1,5 uur pauze weer in het water. De stroming zou nu lastig worden, het was uitgaand tij.

Er ontstond iets vreemds, we voeren tegen de stroom en wind in en toch waren we licht aan het surfen op golven de verkeerde kant op. Zal wel te maken hebben met de geulen!? Op deze manier knalden we toch nog redelijk snel naar de overkant. Alleen bij de laatste geul moesten we enorm harken tegen de stroom in. Die was echt sterk aan het worden. Maar volhardend als de groep was wisten we daar ons doorheen te slaan. Het laatste stukje op het Lauwersmeer was een feest, de boten en onszelf konden we ontzilten door flink te spelen in het water. Vandaag was ook Rob mee en dan maakt dat een soort speelsheid los bij sommige mensen (ik dus) en daarbij beschadigen we altijd wel weer onze boten, maar wel erg lachen. Overigens bleken meer mensen een beschadigde neus te hebben dit weekend.

Een perfect weekend varen met leuke mensen!

Zout wordt zoet

08:05, ik had mijn spullen gepakt voor een tocht van Kornwerderzand naar Harlingen om dat samen met Rob te varen. Eerst maar even de marifoon uitluisteren. De windverwachting zw 4-5 later 5-6 maar wel al een stormwaarschuwing van kracht 6 bij Harlingen. Tja, dat zou toch wel zwaar worden als we terug tegen de wind in zouden moeten harken (vakjargon:-).

Na overleg met Rob hebben we besloten het Markermeer op te gaan en een tocht te varen vanaf Schellinkhout. Zoutwater verruilden we voor zoetwater. We kwamen daar aan en het barste er van de kitesurfers, een gezellige boel. Tja, die gasten komen pas bij windkracht 5-6 uit hun bed. Maar ja, de wind voelde helemaal niet zo als 6, want ze hadden zelfs op het IJsselmeer en Markermeer een waarschuwing 6. Na meten bleek het halverwege de 4 te zitten, heel apart.

Rob was tochtleider vandaag en had, ondanks dat we maar met z'n tweeën waren, een uitgebreide briefing gehouden. Er zouden geen koersen gevaren worden, we zien wel. De groep moet bij elkaar blijven en bij een redding niet passief zijn. Dus wij gewoon het water in en ons laten leiden door de boot en wind.

Een kleine 1,5 uur peddelen tegen de wind in (werd af en toe 5) bracht ons bij de vluchthaven van Schardam. Daar zaten we op een enorme bank op de kop van de haven ons af te vragen waar ze toch die windkracht 6 vandaan hadden want nog steeds was er een waarschuwing. Na het eten brachten de boten ons richting Hoorn. Heel af en toe trok de wind aan tot 5 en dat had leuke golven tot gevolg. De Hoornse Hop is best wel interessant water, een aanrader.

In Hoorn aangekomen was het al lekker druk met toeristen en boten. In de haven konden we uitstappen en een portie kibbeling eten. Met volle buik en vol gas peddelden we terug naar Schellinkhout uiteraard met onderweg de nodige Head Dips en eskimorollen. Bij het surfstrandje waren ongeveer 50 surfers bezig dus was het een beetje slalommen om aan de kant te komen.

Fixeren van de sleeplijn aan een haak

Een veel voorkomend probleem. De sleeplijn bevindt zich niet op de juiste plek in de karabijnhaak. Bij aankoppelen vervelend en bij afkoppelen soms een groot probleem. Ik zelf heb bijna een keer mijn haak verspeeld door dit euvel. Tijdens het zeekamp kreeg ik een tip die ik graag deel. Een simpel stukje fietsband lost het probleem op.


Neem een stukje fietsband van ongeveer 1.5 á 2 cm.
Steek de haak door het stukje fietsband.
Steek nu de haak door het oog van de sleeplijn.




Pak nu een kant van het stukje fietsband.
Twist het en steek nog een keer de haak door de fietsband.





Schuif de lijn nu op tot de plek waar deze moet blijven zitten.






Eenvoudig maar zeer werkzaam.

Aanpassen van een sleeplijn

Na een tijdje met een normale sleeplijn te hebben gesleept wilde ik graag een deksleeplijn. Minder belasting voor je rug is wel het grootste voordeel.

Valley verkoopt een deckmounted townline welke bestaat uit een robuuste zak, 14 meter lijn ( inclusief schokkoord ) een haak en drijver. Het geheel wordt op het dek vast gemaakt door middel van meegeleverd klitteband. In eerste instantie lijkt dit fantastisch, echter is het zo dat de kracht van klitteband af neemt als het nat wordt. Daarnaast is het geheel absoluut niet bestand tegen de branding. Meerdere malen had ik al meegemaakt dat ik uit de branding kwam met de zak naast mijn boot, de lijn nog vast in de towningcleat, dat gelukkig nog wel.

Op het zeekamp besloot ik om het geheel om te bouwen, mede door het deelnemen aan een workshop slepen welke gegeven werd door Axel schoevers. Daarnaast kon ik ook inspiratie op doen bij medekanovaarders. Dat is nog een voordeel van zeekampen.

Ik heb er voor gekozen om de oorspronkelijke lijn te combineren met de karabijnhaak van mijn Palm Pro Townline ( dit was oorspronkelijk een band welke ik al had vervangen voor een touw ) welke beter is. Wel heb ik van de haak de inkeeping weg gehaald door te vijlen, omdat je hier makelijk achter blijft haken met de deklijnen bij haast en moeilijke omstandigheden om aan en af te koppelen( de praktijk van een sleepsituatie dus ). Ook de drijver heb ik weggelaten omdat deze in de weg zit wanneer een tandemsleep gemaakt dient te worden.


De zak van Valley gebruik ik niet meer. Deze is vervangen door een (waterdichte) zak/tas van 5 Ltr ( puur vanwege de robuustheid hier van) . Hier heb ik een messingring in gemaakt en berg ik de lijn in op. De zak wordt op het achterdek gelegd onder het dekelastiek. Bij een sleep grijp ik de zak en kan de lijn er makkelijk uit halen.

Zeekamp geslaagd !

Het zeekamp is weer voorbij. Een zeer geslaagde week mag ik wel zeggen, daarover straks meer. Helaas konden we door de wind niet elke dag het zilt op. We hebben zelfs een rustdag gehad vanwege de kans op onweersbuien. Toch is er weer veel geleerd, leuk gevaren en veel plezier beleefd. De camping heeft vele malen zoveel water te verduren gehad dat we bijna tochten konden varen van de tent naar de kantine.

Gedurende de week werden er ook nog diverse examens afgenomen. Nico heeft het brevet Zeevaardigheid Extra behaald. Een hele eer mag ik wel zeggen en verdiend, want ik heb Nico vele avonden uitgevloerd op de camping meegemaakt. Zelf heb ik het brevet Zeevaardigheid behaald, samen met nog vele andere leden van kanovereniging Ossa. Al met al zeer geslaagd dus.

Nog even over het brevet Zeevaardigheid. Vaak wordt mij gevraagd of ik nu waarde hecht aan het brevet. Mijn antwoord daar op is altijd stellig nee. Dat vraagt om een toelichting. Het brevet zelf zegt mij niets. Het geeft een nivo aan waarop je zit, maar dat is vaak ook zelf in te schatten. Je moet het brevet waardig zijn. Nu ZV behalen en vier jaar lang niet varen laat mij het ZV brevet houden, maar de waardigheid wordt misschien wel hard minder. Vrijheid in je boot voelen is belangrijk. Blijven varen en technieken oefenen is ook zeer belangrijk. Dat is wat ik ook wil blijven doen en wellicht in de toekomst nog een brevet halen, als ik voel dat ik ook dat nivo waardig ben.

Dit alles is echter allemaal ondergeschikt aan het varen en plezier houden in deze mooie hobby, want het moet wel leuk blijven.

Een week op zeekamp

Vanaf morgen is weer het jaarlijkse zeekamp van PeddelPraat. Op dit zeekamp is de mogelijkheid om opgeleid te worden voor ZV of ZVE en daar, mits de omstandigheden goed zijn, examen te doen. Al met al een week met veel varen, navigeren, reddingen en theorie. En natuurlijk staat het samenzijn en het samen varen voorop. We staan met een vast basiskamp in Anna Paulowna van waaruit we vetrekken met de kajaks op de auto naar de Noordzee, Waddenzee of IJsselmeer.

Oostmahorn - Bartlehiem

Lang en smal.

Dag 7
Vaartijd: 06.00 uur
Afstand etappe: 18,3 Nm
Totale afstand: 99,5 Nm (184 km)
Weerbericht: enkele wolkenvelden, noordoost 2-4 Bft

Zaterdag 4 juli. Ik heb goed geslapen. Het heeft bijna de hele nacht geregend maar bij het opstaan is het droog. Kan ik niet zeggen van de tent, het grondzeil lekt en de onderkant van mijn slaapmatje is nat. Hopelijk dat de zon zo meteen zijn werk doet zodat de boel droog ingepakt kan worden. Om 10.00 uur vertrekken we, met pijn in het hart, richting Leeuwarden. We koersen 170 graden om het Dokkumerdiep op te zoeken. Rond de Senneroog groeien veel waterplanten, om wat af te snijden varen we er doorheen. Enorme karpers, die liggen te zonnen, schieten verschrikt weg. Er zijn veel bootjes op het water, en iedereen steekt vriendelijk zijn of haar hand op. Het Lauwersmeer gebied is eigenlijk een natuur en stilte gebied, maar om de paar minuten komt er met donderend geraas een militair vliegtuig over die de rust danig verstoord. Op het Dokkumerdiep komt er een jacht naast ons varen, veelvuldig worden we gefotografeerd, en om de paar tellen wordt de snelheid medegedeeld. Ja, we weten het wel, we varen tussen de 4,5 en 5 Nm. Bij de Dokkumer Nieuwe Zeilen raken we onze snelheidsmeter even kwijt. Na de sluis volgen we het Dokkummer Grootdiep.Tot aan Dokkum is er niet zoveel te zien vanaf het water, er staat veel riet langs de kanten en de oevers zijn vaak te hoog om er overheen te kijken. Ook de sfeer op het binnenwater is niet te vergelijken met die van de zee. Natuurlijk is het drukker op het binnenwater, maar in tegenstelling tot de weidsheid, ruimte en rust op het wad, heerst hier de drang om snel ergens naar toe te moeten, maar dan wel op een vriendelijke handopstekende manier.
Nog voor Dokkum ergens bij ’t Heech, zoeken we een lunchplek. Kunnen we eindelijk even verder kijken, en wat denk je, gras en koeien. Er valt ook niet veel anders te verwachten in Friesland. De stop was ook noodzaak voor een paar van ons, geen wc in de buurt, dan maar wild.
Varen in een stedelijk gebied heeft zo zijn bekoringen. Dokkum laat zich van de mooiste kant zien, prachtige pandjes en leuke terrasjes wisselen elkaar af. Een donkere lucht doet verwoede pogingen een paar druppels te laten vallen maar dat zet niet door zodat de broeierige warmte door een rol verdrongen moet worden. Uit het niets introduceert Ruud de CHD ofwel Complete Head Dip. Als dit geen topper wordt.

In het prachtige plaatsje Birdaard komen we onder de hoede van een statige molen de eerste camping tegen. We vinden het nog te vroeg om te stoppen. Er vindt contact met het thuisfront plaats en Jolanda geeft een telefoonnummer door van een slaapplaats in Bartlehiem. Rob draait het nummer aan, er is contact, een norse stem zegt dat er een camping is maar dat hij nu geen tijd heeft. We varen door. Na nog een korte pauze op een weiland breekt de laatste etappe aan. Het beroemde dorp Bartlehiem komt in zicht. Natuurlijk even plaatjes schieten bij het fameuze bruggetje. Schuin tegenover dit wereldberoemde keerpunt in de “Elf Steden Tocht” ligt het eindpunt van onze trip. Moeten we dit vieren of bewenen, in ieder geval, tot vermaak van de campinggasten, is het rollen en uitstappen.
Voor de laatste keer zetten we onze tenten op. Het is een schilderachtige plek aan de
Dokkumer Ee. Onder een strak blauwe hemel met een warme zon worden de laatste noodrantsoenen klaar gemaakt en opgegeten. Ik verbaas me er weer over dat mensen zoiets goors in een zakje kunnen stoppen, voedzaam is het wel. Welterusten.

Waddenexpeditie op film :-)

We hebben onze filmbeelden gemonteerd en er een filmpje van gemaakt. Zo heb je een idee van de sfeer en mooie momenten die we hadden tijdens onze waddenexpeditie (op het vasteland omdat de camera niet waterdicht was).

Schiermonnikoog - Oostmahorn

Van zout naar zoet.

Dag 6
Vaartijd: 02.30 uur
Afstand etappe: 6,5 Nm
Totale afstand: 81,2 Nm
Weerbericht: eerst zon, later op de dag regen, noordoost 2-4 Bft

Donderdag 3 juli. Er heeft geen haan gekraaid dus worden we pas om 07.00 uur wakker. Er is een flauw zonnetje tussen de grote wolkencomplexen die het zwerk sieren, hopelijk kunnen we de tent droog inpakken. Zo rond 09.30 verlaten we ons plekje om in 13 minuten naar de haven te lopen. Met het neopreen half aan, blijkt dit toch nog een warm klusje te zijn. Het streven om 10.00 uur het ruime sop te kiezen, halen we. Ik meld ons, voor de laatste keer aan, bij de Verkeerspost Schiermonnikoog. Met een vreemd gevoel laten we het laatste eiland van onze tocht achter ons. Ook het weer is van slag, het is broeierig, dan kunnen we de overkant zien dan weer niet. Uit de haven koersen we 170 graden om de staken te volgen. We steken het Brakzand over, bij de BZ11 ligt een groot schip van Rijkswaterstaat om de tonnen te reinigen.

Ook dit klusje moet gebeuren. Op een afstand wordt er gezwaaid en wij varen verder. Volgens de berichten van de Verkeerspost is het hoogwater 45 minuten eerder dan wij verwacht hadden. Zo zie je dat de situatie ter plekke anders kan zijn dan de papieren vermelden. Voor ons heeft dit nu geen consequenties, maar soms maken dit soort veranderingen wel degelijk uit. Na de BZ15 varen we 180 graden. De weinige stroom die er nog staat neemt ons keurig mee naar de haven van Lauwersoog. Voor de sluis is al een kleine queue, we sluiten achter aan. De rij wordt steeds langer. Hé jullie daar, we kijken op. Zijn jullie die drie kajakers. We zijn met zijn drieën. Een kleine zeilboot komt langszij. De schipper meldt dat hij ons al een paar dagen via de marifoon volgt. En zo babbelen we er rustig op los. Vooraan in de rij wordt iemand ongeduldig en doet een oproep aan de sluiswachter. Een krakende stem schalt nu via een luidspreker over het water, de wachttijd zal ongeveer 50 minuten zijn omdat eerst de veerboot moet binnenlopen. Dit geeft ons de tijd om achter de dukdalven verkoeling te zoeken en te rollen tevens moet dit als afscheid van het zoute water dienen. Applaus klinkt.

Dan is de tijd daar, de grote deuren zwaaien open en de sluis vaart leeg. Dan zijn wij aan de beurt, als laatste sluiten we aan. Soepel sluiten de deuren aanéén. Snel zakt het water 2,5 meter. De eerste schepen varen naar buiten, een sterke tegenstroom die het zoute water moet beletten het meer in te stromen, maakt het lastig om uit de sluis te varen. Daar ligt het Lauwersmeer, voor ons bekent terrein. Nu is het nog 30 minuten varen naar Oostmahorn. Ook hier in de haven is een botenhelling en dat geeft ons een prachtige mogelijkheid alle spullen te ontzilten.
We vragen aan de beheerder of er nog plek is voor 3 tentjes, er wordt diep gefronst. Jullie moet maar even kijken of er nog plek is, wij begrijpen de reactie van de man niet helemaal want er staat niemand en er is plek te over.

Gaan we eerst de tent opzetten of wat eten. De keuze valt. De tenten worden opgezet. Donkere luchten hebben het waterige zonnetje verdrongen, voorzichtig valt er een enkele spat, maar weldra is er geen houden meer aan en gaan de hemelsluizen open en blijft het tot diep in de nacht regenen.

Ameland - Schiermonnikoog

Onder het oog van Schier.

Dag 5
Vaartijd: 05.30 uur
Afstand etappe: 17,4 Nm
Totale afstand: 74,7 Nm
Weerbericht: zon, noord oost 2 – 3 Bft
Golfhoogte Noordzee 50-60 cm

Woensdag 2 juli. Gelukkig mogen we weer vroeg op. Om 05.00 uur kraait de haan. Eigenlijk was is al om 04.00 uur wakker, stil heb ik me bezig gehouden met allerlei klusjes. We zeulen de zware kajaks het duin weer af en zitten om 07.00 uur klaar in de boten. De zee is nogal hobbelig, we varen een behoorlijk stuk uit de kust richting Schiermonnikoog. Het duurt vanaf het Badpaviljoen toch nog 8 Nm aleer we het eiland achter ons laten. Er liggen op respectievelijk 3,5 en 6 Nm, 2 torenhoge boorplatvormen in zee. De 2 wrakken die voor de kust moeten liggen hebben we helaas gemist. Het schiet lekker op naar schier met een snelheid die tussen de 4,5 en de 5 Nm ligt. Op de kop van het eiland nemen we een korte drijfpauze. Ik neem de gelegeheid ten baat om de Zeeverkeerspost Schiermonnikoog op de hoogte te brengen van onze bedoelingen.
We blijven 90 graden varen en na verloop van tijd is er een duidelijk branding te horen. Dat moet de branding op “Het Rif” zijn. Eigenlijk mag je niet op “Het Rif” komen, maar we zijn aan een sanitaire stop en een kop koffie toe. We zetten nu koers naar de WG13 om vervolgens op de kardinale west aan te sturen. Een vissersschip kom in volle vaart op ons aan lopen. Via de marifoon, geeft hij aan de verkeerspost door dat hij 3 kajakers in beeld heeft. Rob heeft dit niet mee gekregen en kijkt onrustig om zich heen. Ach wat kan ons gebeuren. Hooguit dat we op de visafslag van Lauweroog belanden. Op het moment dat we Rob gerust willen stellen, verlegt de schipper de koers. Het wordt dus geen visafslag. Het schip gaf door dat we ergens op de Kuipersplaat ronddoolden. Ruud geeft via de marifoon door dat we bij de kardinale west zijn en wat onze koers is. Opnieuw gaan we 90 graden varen. We zitten wat krap in de tijd en de ebstroom begint al te lopen. De wind is bijna weggevallen en de lucht doet dreigend en broeierig aan. We ronden “Het Rif”op de kop van Schiermonnikoog om over het ondiepe water van de Siege wal af te snijden. Af en toe schraapt de paddel over de bodem, het wordt tijd om de staken op te zoeken waar het water dieper is en waar we een verfrissende rol kunnen maken. Soms denk ik wel eens dat Ruud liever met zijn hoofd onder water vaart dan recht op, maar nu is een verkoelende rol zeker geen overbodige luxe. Tegen de stroom in maken we niet zo veel vaart meer. De laatste loodjes wegen het zwaarst.
Achterin de haven is een botenhelling en eenvoudig kunnen we de kajak’s aan land brengen. De wielen gaan eronder en lopen maar. Het dorp is niet ver maar aangezien de temperatuur onaangenaam hoog is opgelopen, stoppen we bij de snackbar voor een hapje en een drankje, toevallig er tegenover is de VVV die natuurlijk dicht is. Op de vraag in de snackbar waar er een camping is, sturen ze ons naar een plek waar we niet heen willen. Op aanvraag bij het thuisfront komen erachter dat er een prachtige plek bij een boer is, niet ver van de haven. Al een paar dagen zie ik een vreemde bobbel in de band van mijn kanokar verschijnen. Het ziet er niet goed uit, maar hij doet het nog. Na een korte wandeling zijn we op de plaats van bestemming. De zon brand ongenadig en de berichten staan naar onweer. We zoeken een beschutte plek voor het kampement.
Dan klinkt er een doffe plof. De band? Ja hoor door de warmte is hij van de velg gesprongen. Snel laat ik de band leeglopen en onhandig probeer ik de band weer om de velg te krijgen, gesis klink. Dus nu is hij echt stuk. Dat wordt shoppen.
Achteraf is het met het weer meegevallen, geen onweer en een paar mm water.

West Terschelling - Ameland

Ameland net iets te ver?

Dag 4
Vaartijd: 06.30 uur
Afstand etappe: 22,8 Nm
Totale afstand: 57,3 Nm
Weerbericht: zon, noord oost 2 – 4 Bft
Golfhoogte Noordzee 50 cm

Dinsdag 1 juli. Had ik nu maar niets gezegd over uitslapen. Vandaag wordt het een lange dag, we moeten op tijd op het water zitten. Volgens mij gaat de wekker om 05.00 uur, het kan ook iets eerder zijn geweest, soms wil je het ook niet weten. Het ritueel gaat weer van start met dien verstande dat we wat ruimte in de boot beginnen te eten.
We verlaten ons gezellige kampeerplekje en in een klein kwartiertje lopen we naar het strandje waar we in gaan stappen. Het is een prachtige zonnige windstille ochtend. Dit is wat ik zo mooi vind aan vroeg opstaan. De rust, meeuwen die in de verte aan het bekvechten zijn, het langzaam ontluikende land.

We hebben een beetje getwijfeld over de volgen route. We kunnen over het wad varen vlak langs de kust of de geul opzoeken en zoveel mogelijk gebruik maken van de stroming. Het marifoonweerbericht doet ons besluiten om de geul op te zoeken. We zijn eigenlijk aan de late kant en we moeten op tijd op het wantij zijn bij de O50. De tijd tik door en het is inmiddels 07.15 uur alvorens we scheep gaan. Vanaf de kust koersen we 130 graden om bij de O6 uit te komen hiervandaan volgen we de Oosterom. Veel stroomvoordeel is er niet en de opstekende noord oosten wind speelt ons parten. Het water wordt iets onstuimiger. Na Oosterend begint de 5,5 Nm grote leegte van het eiland. Wat er nu gebeurt vind ik een prachtig fenomeen bij het kajakken. Niemand zegt iets, de rust wordt niet verstoord, het hoofd raakt leeg en zonder aan iets te denken als in een trans vaar je door.
Toch is er altijd een spelbreker, en zo ook nu. De blaas raakt vol en de maag leeg. Het is tijd voor een sanitaire stop. Het gekke is dat we er alle drie last van hebben. Drie plonzen, drie zuchten van verlichting. We hebben proefondervindelijk ervaren dat het verstandig is om regelmatig te drinken en te eten, ook als je geen dorst of honger hebt. De 2 liter water is nu dan ook bijna elke dag op en als tussendoortje ben ik B’TWEEN van Hero erg gaan waarderen, niet te zoet en een lekkere bite voor energie. De ebstroom begint te lopen en de snelheid loop iets op. We koersen oostelijk van de plaat langs en volgen de boeien BB12 tot en met de BB26. Er ligt een kudde zeehonden op de plaat die we ruim passeren, maar toch gaan de koppen nieuwsgierig omhoog en plonst de één na de ander in zee. Binnen 5 minuten zijn we omringt door een kudde spelende zeehonden. Op de kop van Ameland staat een sterke stroom die ons in een rap tempo de noordzee op wil duwen. Voordat we dat toestaan gaan we eerst nog even aan land voor een soepje en wat brood.
Na de lunch is de zee aardig vlak, maar op een goed moment krijgt de aantrekkende wind vat op het water en worden de golven hoger. Tegen wind, flinke golven, en nog
5 Nm te gaan, het wordt afzien. Op de kop van Ameland waren daar de badgasten die voor wat afleiding zorgden, maar nu is het strand leeg, en traag trekt het landschap aan ons voorbij. Heel, heel in de verte is het strandpaviljoen te zien en uiterst traag komt het naderbij. Pakken we deze strandafgang of gaan we naar de plaats die in de GPS als waypoint staat aangegeven.

We zetten door en na nog een kwartier spitten staan we op het strand,moe maar voldaan. Rob neemt het initiatief om bij het duin op te klimmen en te kijken of camping Duinoord daar toevallig ligt. De duim gaat omhoog, de wielen kunnen eronder en even later beklimmen we het duin. Bovenop ligt stro en riet, zodat rijden snel mogelijk wordt. Ook hier worden we zeer vriendelijk ontvangen en hoeven we geen borg te betalen.


Snel zetten we de tent op, spoelen we de spullen uit en hangen die in de straffe wind te drogen. En dan is het tijd voor een biertje.

Oost Vlieland - West Terschelling

Knus op de Cnosse

Dag 3
Vaartijd: 01.43 uur
Afstand etappe: 7,3 Nm
Totale afstand: 34,5 Nm
Weerbericht: zon, west zuidwesten wind 4-5 Bft
Golfhoogte Gronden van Stortemelk 80 cm

Maandag 30 juni. Super, het is een uitslaapdag. Zoals gewoonlijk ben ik vroeg op. Lekker relaxed ontbijten en op het gemak het tentje schoonmaken en in pakken. Dat schoonmaken is geen luxe na de regen en de stormachtige wind van de vorige dag. De supermarkt op de camping is open dus kunnen we ook onze voorraden weer wat aanvullen.
De strandafgang naar de Noordzeekust op de camping Stortemelk is beroemd en berucht om zijn steilheid. Ik heb reeds het ongenoegen gehad ermee kennis te maken voor Rob en Ruud het fenomeen nieuw. In de loop van de ochtend lopen we even een rondje om te ervaren wat de klim en het losse zand doet met je ademhaling en je beenspieren. Na de lunch maken we aanstalten voor de grote afdaling.

Met een sjorband om de achtersteven tillen we met twee man en één de voorpunt. De zware boten worden in een rap tempo het duin afgezeuld. Gelukkig is er nog even tijd om op adem te komen. Die tijd gebruikt Rob om in vol ornaat een koele duik in het zilte nat te nemen. We hebben veel bekijks op het strand, ik weet eigenlijk niet of de belangstelling voor de kajaks is of voor Rob die een zeehond probeert te imiteren.
Wat gaat de tijd toch snel als het gezellig is. We willen om 15.15 uur op het water zitten het wordt nog opschieten. Natuurlijk melden we ons aan op kanaal 2 bij de verkeerscentrale Brandaris en telefonisch bij de kustwacht. Het melden bij de kustwachtritueel blijven we herhalen iedere etappe, en wordt zeer gewaardeerd. Dan is het tijd voor vertrek.
Op het strand staat een flinke dumpgolf nog voor ik het spatzeil dicht heb lig ik alweer dwars op het strand, gelukkig hebben mijn compagnons hetzelfde probleem binnen een paar tellen staan we weer op het strand. Een nieuwe poging wordt ondernomen, een flinke sloot water stroomt in de kuip snel sluit ik af en vaar de zee op. Het is Ruud ook gelukt het ruime sop te kiezen alleen Rob ligt nog op het strand. Even is er twijfel of we hem moeten helpen maar dan komt ook hij los en kunnen we richting de SM6 varen. Al snel blijkt die koers te oostelijk door de sterke stroming dreigen we aan de Vlieland kant het wad op te stromen dus gaan we 345 graden varen om zo naar Terschelling te traverseren. Voor de kust bij de Noordsvaarder moeten we een ondiepte oversteken om in het Schuitengat te komen. Wild schuimend slaan de golven stuk op de richel. Het is even een plekje zoeken om erdoor te komen. Ik zie een gaatje en koers er naar toe. Twee zeehonden die op die plek liggen te doezelen schrikken van mijn komst op mijn beurt krijg ik hartkloppingen van de twee vleesmassa’s voor de boeg van mijn boot. Eenmaal in het Schuitengat is het water redelijk rustig. Bij het Groene strand staat voldoende water zodat we aannemen dat op het wad voorbij de haven voldoende water staat om aan land te kunnen. Uit respect voor de snelle Tiger die op het punt staat de haven te verlaten wachten we even met het passeren van het havenhoofd. Vervolgens is het simpel en volgen we de lange lage dam die de jachthaven moet beschermen tegen de golfslag. Op dit moment is Ruud scherp. Op de kaart staan twee boeien, een gele en een rode halverwege de golfbreker. Na goed turen ontwaren we een stroomrafeling in het water. Net nog onder water ligt een basaltdam tussen de gele en de rode waarschuwingstekens. Op een eenvoudige wijze zou je hier lek kunnen varen.
Net voorbij het monument ligt ons strandje.

We gaan aan land en dan op weg naar de Cnosse alwaar we uiterst vriendelijk worden ontvangen. Men hanteert hier een uiterst billijk kajakkerstarief. Het is er heerlijk rustig met een veldje voor ons alleen.

Cocksdorp - Oost-Vlieland

Ruig uit op Stortemelk?

Dag 2
Vaartijd: 3 uur
Afstand etappe: 11,7 Nm
Totale afstand: 27,2 Nm
Weerbericht: zon, zuidwesten wind 4-5 Bft mogelijk 6 Bft

Zondag 29 juni. Lekker geslapen. Het is even een lastig om mijn eerste ontbijt uit de punt van de kajak te vissen het is even hengelen en tel later heb ik beet en kan ik genieten van houdbare Yoghurt met crusli. Het is relaxed vandaag we vertrekken pas om 11.30 uur. De routine van het inpakken begint er lekker in te komen en snel is er van ons kampement niets meer te zien. We nemen afscheid van Jolanda die nog een lange fietstocht tegen wind voor de boeg heeft. Om 11.00 uur staan we onder een strak blauwe hemel op het strand. De windverwachting in de weerberichten houden het steeds op 4-5 mogelijk 6 Bft. Reëel meet Ruud hoog op het duin nu al 5-6 met een uitschieter naar 7 Bft opnieuw zuidwest.
In de verte komen er 2 kajakkers aan die recht op ons aan koersen. Het blijken Sjaak en Hartger te zijn die op de Vliehors overnacht hebben. De begroetingen zijn hartelijk en het is goed de beide mannen weer eens te spreken. Het wordt tijd om te vertrekken in de luwte van Texel is de zee erg kalm er loopt een flinke stroom en in een rap tempo varen we langs de Vliehors de snelheden lopen op van 6,5 tot 7 Nm. We volgen de staken tot het Keteldiep en lopen dan vast. Volgens de planning zouden we hier een paar uur moeten wachten. Het is zo rond 13.30 uur dus tijd voor de lunch. Thermosfles uit de boot lekker net een soepje gemaakt komt het water alweer zo hoog dat je de kajak zo’n 150 meter moet verslepen om weer droog te zitten.

Nu is dat verslepen niet zo erg als die boot niet zo zwaar was. Na een paar keer ben ik het verslepen zat en ga demonstratief in mijn boot zitten en wacht af wat er komen gaat. Na 10 tot 15 minuten drijf ik en wordt door de stroom mee genomen. Snel worden Rob en Ruud kleine stipjes aan de einder. Op een goed moment, ter hoogte van het Posthuis, heb ik een halve meter water onder de kiel staan en besluit ik Ruud via kanaal 15 van de marifoon op te roepen. De stipjes komen in beweging en in een rap tempo worden hun contouren duidelijker.
Na een korte scheiding zijn we weer herenigd. Het water wordt duidelijk dieper de wind trekt aan en de golven worden hoger. Ongeveer bij de VS26 is het echt onstuimig te noemen vooral omdat de kentering nog niet geweest is en de wind tegen de stroom in blaast worden de golven hoog, regelmatig worden we in een surf mee getrokken. Af en toe als het achterstevenroer niet voldoende is, breken we uit koers, dus moeten we een flinke onderlinge afstand houden. Soms lijkt het of er iemand met een lepel in een soepkom zit te roeren en komen de golven van alle kanten. Op een goed moment wordt de achterkant opgetild en duikt de punt in een golf ik zit tot mijn middel in het water. Het is een aparte ervaring.
Als we ter hoogte van het dorp varen komt de veerboot in zicht, we wachten hem even af en binnen een paar minuten vleit de boot tegen de kade. We hebben nu ruim baan om door te varen naar de veilige luwte van de haven. Het blijkt toch nog even lastig te zijn om de havenmond niet voorbij de schieten. Linksachter blijkt er een goede plek om uit te stappen. Hetzelfde ritueel met de boten en de karretjes vindt plaats. Het is ongeveer 2 km lopen naar camping Stortemelk. Het is al redelijk druk maar we mogen nog kiezen waar we gaan staan. De keuze valt niet op het jongerenveldje waar al enige kenmerken van het uitgaansleven zichtbaar zijn. Wij zijn niet van plan ruig uit te gaan. Op een klein plekje is het snel de tent opzetten. Het weer wordt duidelijk minder en de stormachtige wind rukt aan onze tentjes. Donkere wolken pakken zich samen en een felle slagregen maakt het er niet beter op.

Den Helder - Cocksdorp

Onder het wakend oog van Eierland

dag 1
Vaartijd: 04:37 uur
Afstand deze etappe: 15,5 Nm
Weerbericht: licht bewolkt, zuidwesten wind 4-5 Bft

Zaterdag 28 juni. Eindelijk is het zover.De spullen zijn gecontroleerd en gepakt we gaan Rob ophalen en wachten in Heerhugowaard op Ruud. Gezamenlijk rijden we naar Den Helder. Achter hotel Lands End aan de kop van het Havenplein is bij eb een klein strandje. Boven op de dijk laden we de auto’s uit en het passen en meten kan beginnen. Het inpakschema zit goed in mijn hoofd. De zware metalen spullen achterin kleding en voeding voorin. Om kwart voor twaalf staan we alle drie klaar voor vertrek. Snel wordt er nog een bolletje weg gewerkt. Via de marifoon kanaal 62 meld ik ons aan bij de verkeerscentrale Den Helder en krijg te horen dat de veerboot de Dokter Wagemaker ieder moment kan binnenlopen en dat het verstandig is het vertrek even uit te stellen.
Via de telefoon meld Ruud ons aan bij de kustwacht.
De weerberichten melden dat we een zuidwestelijke wind kunnen verwachten van 4 aantrekkend naar 5 Bft later op de dag. Een straffe wind is reeds nu voelbaar en volgens de windmeter zijn er af en toe uitschieters naar 6 bft.
Inmiddels is de Dokter Wagemaker binnengelopen en we maken ons op het ruime sop te kiezen. Het is nu 12.18 uur en van het strandje is niet veel meer over. Rob offert zich op en stap tot zijn middel de zee in om de kajaks die we hem aanreiken vast te houden zodat ze niet op de basaltblokken slaan en te voorkomen dat de tocht eindigt alvorens die begonnen is.
Aanvankelijk was het plan om naar de M1 te varen en zo, snel te kruisen met de veerdienst maar aangezien er maar 1 boot vaart en die net is binnengekomen zetten we koers uit van 30 graden. We maken een goede snelheid met de wind in de rug en de stroom mee. Met een snelheid tussen de 5 en de 6,5 Nm passeren we de T8.
Even voorbij Oudeschild pauzeren we op het surfstrandje het is 13.40 uur als we zouden doorvaren zijn we veel te vroeg op het wantij. Twee lieftallige dames voorzien ons van cappuccino en een gevulde koek, uit de wind in de zon is het goed toeven. Toch zijn we wat onrustig en op één of andere manier kunnen we de rust om te wachten niet opbrengen. Hoogwater Harlingen is om 17.04 uur van het surfstrand naar het wantij is 1 uur varen en we moeten daar 1 uur voor hoogwater zijn. Het is zo simpel maar toch zitten we om 14.40 uur alweer in de boot de harde wind in de rug en de stroom mee. We zijn dus te vroeg op het wantij. De rust en de zin om te wachten is er nog steeds niet, het wordt dus tegen de stroom in varen. Na de VC4 volgen we nog een paar staken en koersen dan 350 graden om net langs het verboden gebied de “Vlakte van Kerken” te varen. In de verte doemt een huis op. Een huis op het wad? De verstedelijking neemt bizarre vormen aan. Als we dichterbij komen wordt het duidelijk. Hoog op poten staat een soort hut naar onze mening is het een observatiepost.
Na ruim 2 Nm komen we bij de staken die ons naar De Cocksdorp voeren. Nog steeds hebben we niet veel stroom mee en de wind is vlak west geworden dus blijft het stevig doorscheppen. In de verte doemen de gele boeien van de RG Vriendschap op. Het wordt nu even zoeken waar we precies aan land moeten. Gelukkig herkent Rob Jolanda, zijn vriendin die ons als een ware zeemansvrouw in een felgekleurde rode jas staat op te wachten. Om 17.15 uur zit de eerste etappe erop. Het is nu de kano’s op de kar het duin opzeulen. De Robbenjager wordt onze eerste overnachtingplaats. Stoer waakt vuurtoren Eierland als wij de ogen sluiten voor een welverdiende rust.

Terug op het vaste land

De Waddenexpeditie is geslaagd! Het is nog even afkicken na een week op zee geleefd te hebben:-)
We zijn alle foto's en filmpjes aan het verzamelen en zullen die snel plaatsen. Ook komt er per expeditiedag een verslag op deze weblog. Op de expeditiepagina van onze website zeekajakkers.nl schrijven we ook over onze voeding en andere ervaringen die van belang zijn voor een volgende expeditie. De originele navigatieplanning zal ik ook daar neerzetten.
Houd dus de weblog en de website in de gaten als je meer wilt weten over de expeditie.

Bescherming van de lak op het dek

Vandaag bezig geweest om eindelijk mijn dek eens te beschermen tegen het schuiven van de peddels. Misschien ken je dat probleem. Ik heb een Nigel Dennis Kayak waarbij ik de reservepeddels op het achterdek heb liggen. Iedere keer bij het onder de elastieken schuiven heb je kans op krassen. Dit had ik opgelost door een lelijk stuk Ductape te plakken. Nu zag ik bij een boot van Axel Schoevers dé oplossing. Dit doe je met doorzichtig raamfolie. Hieronder een stappenplan:

Stap 1: Ga naar een bouwmarkt en koop raamfolie (heb je met allerlei figuurtjes en moet wel plakfolie zijn)
Stap 2: haal de elastieken los op de plek waar je het wilt hebben en pak een krant
Stap 3: Leg de krant op het dek en teken af hoe je vorm wilt hebben (om de luiken heen)

Stap 4: Knip de krant op maat net zolang totdat de vorm goed is

Stap 5: leg de krant op het raamfolie (op de bovenkant) en teken de vorm op de folie en pas deze ook nog op de kajak totdat je tevreden bent

Stap 6: pak een teil met zeepsop en smeer flink veel sop op de plek waar de folie komt

Stap 7: leg de folie op het sop en schuif totdat die goed ligt. Druk de sop onder de folie vandaan van het midden uit naar buiten. Hier heb je speciale rubberen strijkers voor maar kan ook met de handen of een doek. De bobbels kan je gemakkelijk wegwrijven.

Al met al ben je ongeveer een klein uurtje bezig. Laat nog wel even de folie drogen. Door de folie ziet het dek er evengoed netjes uit. Suc6. Als iemand nog andere ideeén heeft, laat het dan even weten in de comments.

De Waddentocht

HET IDEE
Wanneer het idee voor een waddentocht is ontstaan is niet precies bekend. Het moet ergens in 2007 zijn geweest aan het eind van een avondje op het kanaal varen en spelen. Het spelen zoals we dat noemen is het doen van oefeningen, reddingen en eskimoteren.
In ieder geval was het idee opeens daar. En wie lanceerde het nu. Waarschijnlijk Ruud, wiens creatieve geest borrelt van ideeën. In eerste instantie was het plan om met z’n tweeën de tocht te ondernemen maar als snel werd ook Rob enthousiast van de verhalen en zo completeert hij het team. De datum wordt vastgesteld. Het wordt de week van 28 juni tot en met 4 juli 2008.

DE VOORBEREIDING
Vanaf het moment van het idee is de voorbereiding reeds begonnen. Natuurlijk veel varen, voor het eerst de winter door, in ieder geval zolang het water vloeibaar is. Aan het eind van elke tocht moest er gerold worden de koudst gemeten watertemperatuur hierbij was 5 graden.
De winterperiode ben ik ook weer aan het studeren geslagen en heb het basiscertificaat marifonie gehaald. Toch een veilig idee om goed te kunnen communiceren.

Natuurlijk is er de nodige aandacht voor het materiaal en kleding.
We maakten alle drie afzonderlijk een planning die we op woensdagavond 10 juni naast elkaar legden. De planningen lopen niet ver uiteen nadat we de kaarten nog eens goed bestudeerd hebben komen we tot 1 plan. Nu is het de komende weken passen en meten om alles goed aan boord te kunnen krijgen. Ik heb al eerder meerdaagse tochten gevaren en loop steeds tegen het probleem aan teveel te willen meenemen.
Je kunt alles nog zo goed regelen maar 1 ding heb je niet in de hand en dat is het weer. Zijn de weersomstandigheden niet goed dan blazen we de tocht af. Voor ons staat veiligheid en plezier altijd voorop.

Rondje Bol

( klik hier voor de foto's van deze tocht )

Als je jezelf dan hebt opgegeven voor een tocht met Peddelpraat, in dit geval een rondje om de Bol, dan hou je automatisch gedurende de week met spanning het weer in de gaten. Dat weer bestond uit een krachtige westenwind, niet bepaald gunstig voor deze tocht. Vrijdagavond werd er dan ook gemeld dat er mogelijk een alternatief gevaren zou gaan worden. Toch slaap ik de nacht voor de tocht slechter dan gebruikelijk. Noem het spanning, adrealine of een tikje nerveus. S'morgens blijkt het echter heerlijk weer. Een westenwind kracht 3 á 4 wordt gemeld. Het zonnetje schijnt. In Den helder is de tochtleiding even in overleg maar besloten wordt om toch de Bol te ronden, dat is toch wat we willen. Verteld wordt dat er best heftige golven zullen staan, dat er wel eens iemand uit de boot kan spoelen, maar dat diegene er dan gewoon weer in geholpen wordt. Een lekkere relaxte instelling lijkt mij zo. Toch ben ik benieuwd wat komen gaat, het zal grensverleggend worden, dat is duidelijk. Tot de Bol is het allemaal gematigd maar dan verschijnen de witte brekers. Er door heen varende blijkt het echter allemaal goed te doen en het is genieten met de golven van twee meter hoog.



Zo gaat het langs de noordzijde verder. Opeens is er overleg tussen de tochtleiders en ze kijken richting een brekerveld. We zullen koers moeten verleggen om langs de westzijde te gaan varen en dat betekent door het brekerveld heen. Eén voor één en geef elkaar de ruimte is de opdracht. De leiders blijven achter. Ik ga als één van de laatste er door heen en het lijkt allemaal rustig te verlopen. Tot het moment dat een golf achter me breekt, me haaks op de golf zet en een bongo slide het vervolg is. Dat blijft altijd een aparte belevenis en je begrijpt dan weer waarom het bongo slide heet, het bonkt ja. Het schiet echter ook op en zo zit ik snel achter de brekers. Even moet er nog iemand in de boot geholpen worden door de leiders en dan is het tijd om pauze te nemen op de Bol. Daar doe je dit toch voor. De zeehonden komen al snel kijken, de zon schijnt kortom heerlijk genieten van dit stuk natuur. Op zee bouwt er zich echter ook een onweersfront op en dat is minder. De terugweg gaat dan ook zo dicht mogelijk langs de Bol en via een korte oversteek naar het vaste land. Dit alles om bij onweer snel aan de kant te kunnen komen. Tijdens de oversteek naar het vaste land komen we nog twee kajakkers tegen welke naar de Bol op weg zijn. Eén van hen zit in zijn blote bovenlichaam in de kajak, de rest is slechts gissen. 'Ideale uitrusting heren' wordt hen nog medegedeeld. Dit is toch niet hoe het hoort. Het zal meestal wel goed gaan, maar aan die ene keer dat het fout gaat moet je even niet denken. Zo warm is de zee niet. Door de Helsdeur gaan we verder. De haven laat nog even op zich wachten als er een marineschip vertrekt. De haven wordt voor korte tijd afgesloten. We wachten geduldig en na wat natte oefeningen is het weer tijd om op huis aan te gaan. Het was inderdaad grensverleggend maar vooral genieten. Van de Bol en van de extreme van moeder natuur. De onweer is niet uitgebarsten

Rondje Noorderhaaks

De laatste dagen is het goed zomerweer met weinig wind uit oost noordoostelijke richting. Voor zondag 8 juni hebben we diverse opties om een tocht te varen.
Omdat de weersomstandig heden zo gunstig zijn besluiten we een rondje Noorderhaaks te gaan varen.
Een mail gaat uit en de reacties komen los. Maar het blijkt dan mensen het maar druk hebben en op korte termijn is het moeilijk plannen. Zo staan we dus met 3 man om 10.00 uur in Huisduinen. Het strandje bij Nogal Wiedus is onze opstap plaats. Het is prachtig weer, de zon staat hoog aan het zwerk en er staat een windje van 2 a 3 Bft.
Voor ons staat nog een groep kajakkers op het strandje die naar Oudeschild varen. Ze hebben geluk want de vloedstroom loop nog flink.
Ruud meldt ons aan op kanaal 62 van de verkeerscentrale Den Helder. De ervaring leert dat dit erg op prijs word gesteld, gelijk krijg je informatie toegespeeld over het scheepvaartverkeer en natuurlijk ieder uur het weerbericht.
Omdat we besloten hebben onze tocht rechtsom te gaan varen werkt de stroom nu niet in ons voordeel het voordeel pakken we op de terugtocht.
We gaan te water en koersen 260 graden en als alles goed gaat komen we ten zuiden van de S10 uit, vlak langs de Razende Bol hebben we dan weer stroom mee.
De oversteek gaat zeer voorspoedig en varen we tussen de 4 en 5 Nm. Al snel varen we ten westen van het eiland en vanaf een ruime afstand ontwaren we een grote groep zeehonden die lui en lodderig in de zon liggen de bakken. Om ze niet te storen nemen we flink veel afstand, maar wij blijken een leuk verzetje in hun blijkbaar saaie bestaan en al snel worden we speels door tientallen nieuwsgierige ogen bespied. Plotseling duikt er één vlak voor de boot van Ruud op lachend vraag ik me af wie er nu van wie verschiet. Dit is zo prachtig om te zien dus laten we ons zonder enige beweging rustig op de stroom voortdrijven.
Op de noordwest kant komt een enkele roller aanzetten en moet je even scherp blijven om niet om te gaan. Vorig jaar heb ik deze tocht ook al eens gevaren in mijn herinnering waren de contouren van het eiland heel anders, blijkbaar hebben de herfst en winterstormen de vorm drastisch veranderd.
Na het verboden gebied gaan we even aan land om wat te eten en het blijk dat we nog steeds gezelschap hebben een aantal zeehonden zijn lekker mee gezwommen.

Na volop te hebben genoten van de rust de ruimte en het ruisen van de branding kiezen we weer het ruime sop.
Via het Molengat ronden we de kop om vervolgens koers 120 graden te gaan varen. De planning is om ten noorden van de S11 uit te komen. De ebstroom loopt inmiddels flink, dit blijk vooral als we vlak bij de kust buiten de vaargeul volop aan het scullen en rollen slaan. Het is even opletten om niet onze aanmeerplaats voorbij te drijven. 14.30 uur zetten we weer voet aan land. Onder het genot van een ijsje gesponsord door Bart is het heerlijk nagenieten met een prachtig uitzicht over het water. Thuis wacht weer de klus van het ontzilten van je uitrusting en het spoelen van je kajak, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij.

Even een bakkie halen.

Even een bakkie halen, is een uitspraak in het West Fries als men ergens een kop koffie gaat drinken.
We wilden een korte tocht varen op zoutwater en dus besloten we om op zondag 1 juni naar Hargen aan zee te rijden. Het belooft een soort combi tocht te worden, wandelen en varen. De wielen onder de kajak en dan een hele tippel van de parkeerplaats af (helaas niet gratis maar € 3.50 tot s’avonds 19.00 uur) naar de strandafgang. Zolang het pad verhard is, is de wandeling geen probleem maar in het losse zand wordt het een ander verhaal. Met 2 man slepen we kajak voor kajak naar de vloedlijn. Dit is topsport, we zijn moe nog voor we begonnen zijn. Het weer is goed, lichte bewolking tempert de zon en met een windje van een 3 bft oost noord oost staat er geen branding. We gaan te water en varen een behoorlijk stuk uit de kust om de strekdammen die hier veelvuldig liggen te vermijden. Met de vloedstroom mee schieten we lekker op en na de kerf in Schoorl gaan we dichter onder de kust varen vanaf hier tot aan Bergen zijn er geen strekdammen meer. De deining die hier op de kust aankomt zorgt nu voor leuke brekers. Niet erg hoog maar wel met een behoorlijke kracht. Af en toe wordt er een Bongo-slide gemaakt en ook het surfen tot vlak aan het strand lukt goed. Eenmaal in Bergen is het tijd voor een bakkie met wat erbij. Ik ga niet in detail maar het smaakte geweldig. De terug tocht verloopt al even voorspoedig. Nu met de ebstroom mee. Leuke brekers en mooie surf golven. De zeehond die ons op de heen weg gezelschap hield heeft een maatje opgezocht en begeleiden ons tot aan de plek waar de strekdammen weer beginnen. Er ligt veel schuim op het water en door het schuim heen is er een algenbrei zichtbaar. Dit nodigt niet uit om de gaan rollen aan het eind van de tocht het kost enige moeite maar we doen het dan ook maar niet. Natuurlijk volgt het losse zand en de wandeling naar de parkeerplaats. We zijn een paar uurtjes lekker bezig geweest. Om de tocht wat langer te maken kun je ook naar Egmond varen, er zijn voldoende plekken voor een natje en een droogje.

Website zeekajakkers.nl online

Leuk nieuws, onze nieuwe website is online www.zeekajakkers.nl. We zijn de website nu aan het vullen met veel informatie, onze expedities, een online agenda, tests en veel meer. Deze weblog zal ook worden geintegreerd binnen de website. Overigens blijft dit adres ook gewoon bestaan. Mocht iemand nog ideeën hebben voor onze website dan vind je op de pagina contact onze emailadressen, we horen graag van je. Ook kan je ideeën in de comments zetten van dit item.

Project kniebuis

Met het groeien van de kajakervaringen groeit ook gestaag de uitrusting mee, en wanneer je op grootwater gaat varen groeit eigenlijk alles naar de regels van zeevaardigheid. Daar horen ook lichtsignalen bij in de vorm van pijlen en stakels. Twee parachutepijlen en een handstakel vonden enige tijd plek in een waterdichte zak, opgeborgen in het rugcompartiment van mijn zwemvest. Dit is echter toch wel nadelig. Het is zwaar en neemt de ruimte in waar ook nog een waterzak plek moet vinden ( en in mijn geval ook nog Nico signalen ). Zo kwam ik op het idee om een kniebuis te gaan maken. Na wat denkwerk heb ik een kniebuis gemaakt van pvc buis met een diameter van 110. Hier kan je een einddop voor vinden en een schroefdop. Het geheel werd gemonteerd met muurbeugels en met epoxy tegen het bovendek verlijmd. De muurbeugels zijn echter van plastic en veel plastic hecht niet voldoende met epoxy. Na een aantal tochten liet de buis dan ook los.


Nieuwe ideeën ontstonden om de buis vast de maken door middel van bouten door het bovendek. Hier ben ik echter niet gecharmeerd van en dus bedacht ik om een buis te maken van epoxy met glasmat. De oude buis werd als mal gebruikt. Magnetronfolie verhinderde dat de mal aan de oude buis hecht.


Vier lagen glasmat met epoxy maakte de mal sterk genoeg en toch licht. De matten werden overlappend neergelegd en ook in de beide richtingen ( lengte en breedte, of dit nodig is betwijfel ik echter want glasmat is al gevlochten ). De mal is open aan de voorkant en achterkant, dus het water kan goed weg komen. Nadat de mal klaar was heb ik met een ijzerzaag de zijkanten netjes afgezaagd, evenals het begin en einde van de buis. Na het nodige schuurwerk kon de mal in de boot gelamineerd worden. Hier is ook weer 10 cm glasmat voor gebruikt met epoxy. Van deze 10 cm werd de helft tegen het dek gelamineerd en de andere helft tegen de kniebuis. Als laatste heb ik wat zwarte spuitlak gebruikt om de binnenkant een kleurtje te geven.


Kniebuizen worden soms ook gebruikt om (extra) steun te hebben, bij eskimoteren maar ook bij scullen en de hoge steun. Op zich zou dit met deze buis, mits groter uitgevoerd, moeten kunnen. Tijdens het maken van de buis merk je dat alles nog behoorlijk bewegelijk is, maar na het bevestigen aan het bovendek is het een solide geheel. In mijn geval was dit echter niet nodig omdat mijn knieën prima steun kunnen vinden tegen het dek en mijn zitje is opgevuld voor prima heupcontact.


Als laatste heb ik twee gaatjes geboord aan de opening van de buis en een touwtje gemonteerd welke van een oude kaarthouder af kwam. Ik kan de lengte van het touw stellen. Een ander idee is om een elastiek te monteren. Het enigste doel is dat de waterdichte zakken er niet uit kunnen spoelen.















Hier een beknopt werkschema;

- Maak een mal, eventueel van een pvc buis maar denk bijvoorbeeld ook aan piepschuim of iets dergelijks.

- Pas de mal in de boot. Kijk of het je niet hindert met instappen en dergelijke. Verander eventueel nog de afmetingen. Bedenk ook goed hoeveel ruimte je in de buis wilt hebben voor opslag.

- Wikkel de mal in folie of gebruik een andere tussenlaag waardoor de mal te verwijderen is.

- Knip de glasmat van te voren (ruim) op maat en maak epoxy aan. Draag tijdens het verwerken van epoxy handschoenen.

- Smeer de mal in met epoxy, leg daarover de glasmatten, tamponeer alles aan en breng nog een laag epoxy aan. Ook is het mogelijk om de mat van te voren in te weken. Dit heb ik zelf gedaan omdat de mal een buis was en het einde van de matten dus naar beneden hing. Breng eventueel nog een tweede laag mat aan maar bedenk dat te veel epoxy alleen maar zal zakken. Zelf heb ik colloidal silica aan de epoxy toegevoegd om deze stijver te maken ( denk bij deze toevoeging aan het gebruiken van iets meer harder dan de normale verhouding ( de epoxy en toevoeging die ik gebruik zijn van West System ).

- Herhaal het aanbrengen van de glasmat en epxoy tot de gewenste dikte is behaald.

- Zaag en schuur de mal ( denk aan een mondkap ) en lamineer hem tegen het bovendek van de boot.