Campen - Borkum
Dag 2
Vaartijd: 4 uur
Afstand etappe: 14,7 Nm
Totale afstand: 14,7 Nm
Weerbericht: half bewolkt, 18-22 graden, noordwest 3-4 aantrekkend naar 5 bft
Zaterdag 4 juli. Kwart over tien is het hoogwater een uur later kunnen we vertrekken. Helaas kunnen we niet direct van de camping bij het water komen. Een brede strook grasland houdt ons tegen. Ook de start vanaf de dijk trekt ons niet zo aan. De dijk is onbeschut en de harde noordwesten wind slaat het water hard tegen de basaltblokken. Op een afstand van ongeveer een halfuurtje lopen is een beschutte trailerhelling waar we graag gebruik van maken. Het water staat nog laag en het baggervuile water spoelt over de helling. Dat het beton van de helling erg kort is bewijst het feit dat Rob al snel tot zijn kuiten in de zwarte stinkende modder staat. Bij het instappen sleep je de riekende massa mee de kuip van de kajak in. De wetenschap dat modderbaden goed voor je huid zijn stelt me gerust. Ik sluit het spatzeil en vraag me af hoe het straks zal ruiken als het zeil weer open gaat.
Met een koers van 310 komen de twee kardinalen van het sperr-gebiet al snel in zicht. Vervolgens met een koers van 280 zou de ton 36 een referentie moeten zijn maar na lang varen komt die niet in zicht. Dan opeens ligt er een stoer in de zon blinkende rode boei.
48…… wat? 48 schreeuw ik tegen Ruud boven de aantrekkende wind uit. Die zou hier niet moeten liggen. Vervolgens ligt er in het verlengde van de 48 in de verre omstreken niets meer. Ik zet de GPS aan en toets Borkum in. Zo, een koers hebben we in ieder geval. De wind tegen de stroom stuwt de golven flink op. Dan als uit het niets ligt de kardinaal 39 A daar en aan de horizon heel vaag weer een rode die door de toenemende golfhoogte soms wel en dan weer niet te zien is. Gestaag kom hij dichterbij het getal wordt zichtbaar, 26. Ja, ja het gaat leuk bij de Duitsers. Na de 26 komt de 22. Er is zeker groot onderhoud. Het is druk geworden om ons heen. Een paar veerboten en diverse plezierjachten waarvan sommige het predikaat zeewaardig niet verdienen zwermen om ons heen. Een tweetal zeeschepen lopen binnen en nemen een loods aan boord. We besluiten iets af te steken over het Randzeel om zo sneller in de haven te komen. In het zicht van het eindpunt komen we bijna niet meer vooruit. Het kan nog geen kentering zijn, de peddel schraapt over de zanderige bodem. Het is uitstappen geblazen en te voet gaan we verder. Dit is gelijk het moment om de heerlijk geur gelijk met de bagger uit de kuip te spoelen.
De haveningang van de jachthaven lijkt wel een autokerkhof. De vele banden aan ijzeren profielen markeren de plaatsen waar de pleziervaart onzacht kennis gemaakt heeft met de wal. Op een drijvende steiger kunnen we makkelijk uitstappen. Met vereende krachten tillen we één voor één de kajakken de trappen op. Etappe 1 zit erop het is tijd voor een cappuccino met iets erbij.
Een uiterst vriendelijke havenmeester geeft ons een plek in de speeltuin om te overnachten. Wat kost het? Een euro voor de douche en de rest niets. Want we zijn geen camping hé.
We besluiten s’avonds de route voor de volgende dag nog even door te nemen. Het blijkt dat het met de betonning en de staken iets anders gesteld is als op het Nederlandse wad. Even een paar koersen noteren.
Vaartijd: 4 uur
Afstand etappe: 14,7 Nm
Totale afstand: 14,7 Nm
Weerbericht: half bewolkt, 18-22 graden, noordwest 3-4 aantrekkend naar 5 bft
Zaterdag 4 juli. Kwart over tien is het hoogwater een uur later kunnen we vertrekken. Helaas kunnen we niet direct van de camping bij het water komen. Een brede strook grasland houdt ons tegen. Ook de start vanaf de dijk trekt ons niet zo aan. De dijk is onbeschut en de harde noordwesten wind slaat het water hard tegen de basaltblokken. Op een afstand van ongeveer een halfuurtje lopen is een beschutte trailerhelling waar we graag gebruik van maken. Het water staat nog laag en het baggervuile water spoelt over de helling. Dat het beton van de helling erg kort is bewijst het feit dat Rob al snel tot zijn kuiten in de zwarte stinkende modder staat. Bij het instappen sleep je de riekende massa mee de kuip van de kajak in. De wetenschap dat modderbaden goed voor je huid zijn stelt me gerust. Ik sluit het spatzeil en vraag me af hoe het straks zal ruiken als het zeil weer open gaat.
Met een koers van 310 komen de twee kardinalen van het sperr-gebiet al snel in zicht. Vervolgens met een koers van 280 zou de ton 36 een referentie moeten zijn maar na lang varen komt die niet in zicht. Dan opeens ligt er een stoer in de zon blinkende rode boei.
48…… wat? 48 schreeuw ik tegen Ruud boven de aantrekkende wind uit. Die zou hier niet moeten liggen. Vervolgens ligt er in het verlengde van de 48 in de verre omstreken niets meer. Ik zet de GPS aan en toets Borkum in. Zo, een koers hebben we in ieder geval. De wind tegen de stroom stuwt de golven flink op. Dan als uit het niets ligt de kardinaal 39 A daar en aan de horizon heel vaag weer een rode die door de toenemende golfhoogte soms wel en dan weer niet te zien is. Gestaag kom hij dichterbij het getal wordt zichtbaar, 26. Ja, ja het gaat leuk bij de Duitsers. Na de 26 komt de 22. Er is zeker groot onderhoud. Het is druk geworden om ons heen. Een paar veerboten en diverse plezierjachten waarvan sommige het predikaat zeewaardig niet verdienen zwermen om ons heen. Een tweetal zeeschepen lopen binnen en nemen een loods aan boord. We besluiten iets af te steken over het Randzeel om zo sneller in de haven te komen. In het zicht van het eindpunt komen we bijna niet meer vooruit. Het kan nog geen kentering zijn, de peddel schraapt over de zanderige bodem. Het is uitstappen geblazen en te voet gaan we verder. Dit is gelijk het moment om de heerlijk geur gelijk met de bagger uit de kuip te spoelen.
De haveningang van de jachthaven lijkt wel een autokerkhof. De vele banden aan ijzeren profielen markeren de plaatsen waar de pleziervaart onzacht kennis gemaakt heeft met de wal. Op een drijvende steiger kunnen we makkelijk uitstappen. Met vereende krachten tillen we één voor één de kajakken de trappen op. Etappe 1 zit erop het is tijd voor een cappuccino met iets erbij.
Een uiterst vriendelijke havenmeester geeft ons een plek in de speeltuin om te overnachten. Wat kost het? Een euro voor de douche en de rest niets. Want we zijn geen camping hé.We besluiten s’avonds de route voor de volgende dag nog even door te nemen. Het blijkt dat het met de betonning en de staken iets anders gesteld is als op het Nederlandse wad. Even een paar koersen noteren.
No comments:
Post a Comment