Rondje Marken

( Zie ook de foto's in ons fotoalbum.....)

Zaterdag 17 november. Dat is de datum die we een aantal weken geleden hadden vastgelegd voor onze Tocht der Tochten. En daar staan we dan, drie man en een vrouw, bij vluchthaven de Nes met een matig zonnetje, een windje ZW3 á 4 en een watertemperatuur, gemeten door Nico, van 5 graden. De auto’s hebben we net aan de andere kant van de dijk gezet, daar waar we hopen aan te komen. Waarom de Tocht der Tochten ? Twee jaar geleden probeerde ik, als mijn eerste grootwater tocht ( waar ook Nico en Ruud bij aanwezig waren ) georganiseerd door Peddelpraat, “Rondje Marken” te volbrengen. Het eindigde voor mij met een nat pak. Er stond toen uiteindelijk een ZW7 á 8. Ik ging met de bus naar de auto terug en Ruud en Nico probeerde, samen met de groep, varende terug bij de auto te komen, wat helaas ook niet lukte. Het rondje was daarmee nog niet gevaren en de wens bleef bestaan.

Voor de wind gaat het naar het Paard. Af en toe is er een surf te maken en met de zon in het gezicht is het al snel niet meer zo koud als dat het tijdens het inpakken van de kano’s aanvoelde. Achter ons bouwt zich een donkere lucht op en de wind lijkt iets aan te trekken. Het levert bij het Paard een mooi schouwspel op van de witte vuurtoren tegen de donkere lucht en het grijs/zwarte water van het IJsselmeer. Foto’s worden nog even gemaakt waarna de chocolademelk, koffie, brood, cake met slagroom en verhalen worden genoten in de beschutting van een schuurtje.

Mijn tenen, die voelen koud. De rest valt mee, maar de tenen zijn het grootste probleem. Met in- en uitstappen blijven mijn voeten niet helemaal droog en dat maakt ze koud. De volgende keer dus thermosokken aan of zo. Na de instap gaat het in een rechte lijn naar het einde van de strekdam. Hier, ergens op driekwart, ging het de vorige keer mis. Nu is het allemaal gematigd en is er niets dan plezier. We steken door naar Volendam en aan de bakboordzijde naast de haven vinden we een strandje. Het vlakbij gelegen café ziet geen bezwaar, ondanks ons outfit, om ons binnen te laten, terwijl mijn schoenen langzaam leeg lopen op de houten vloer. Tomatensoep schijnt hier een aanrader te zijn maar ik neem koffie.

Het laatste stuk gaat weer richting de dijk naar Marken, maar dan aan de andere kant van waar we vertrokken. Wederom varen wij in de zon, waar het om ons heen donker is van de wolken. Een groep vogels verplaatst zich als we langskomen en het gekletter van hun vleugels op het water is een bijzonder iets om mee te maken. Alsof er een propellervliegtuig over ons heen scheert. Langzamerhand komen de auto’s dichterbij en, na het testen van mijn nieuwe dek-sleeplijn op slachtoffer José, zie ik Ruud zich langzaam inpakken. Ik had laten vallen dat als Ruud ging eskimoteren, ik wel mee zou doen waarna Nico niet kon achterblijven. Aai, ik had het kunnen weten. Vijf graden water is voor Ruud een uitdaging, geen belemmering. Rondje links, rondje rechts en Ruud was klaar. Nico volgde dapper terwijl ik nog twijfelde. Wie echter A zegt draait zijn rondje en koud met veel hoofdpijn ga ik de kant op. Het rondje is gemaakt. Meerdere zelfs.

José, Nico en Ruud, bedankt voor deze leuke tocht !!!!!!