Roptazijl - Vlieland - Roptazijl ( 26-09 t/m 27-09 )

( hieronder het verslag geschreven voor Peddelpraat )

Na vijf weken gedwongen niet kajakken, ik had mijn vinger gebroken, was ik blij om me weer eens in te kunnen schrijven voor een tocht. Een klassieker. Voor de tweede maal dit jaar, want met de paasdagen was ik ook op Vlieland. Het eiland wat ik toch wel vaak tot de mooiste benoem van de Nederlandse waddeneilanden. De weersverwachting is ideaal. Haast te mooi. Er zijn eigenlijk maar vier obstakels dit weekend. Twee is wellicht beter beschreven maar het is een visa versa. De dijk bij Roptazijl en dan het verschrikkelijke duin op Vlieland. De eerste keer dat ik dit duin over was geklommen, geklauterd en gestruikeld met mijn bepakte kajak, zwoor ik dat ik het duin van Vlieland nooit meer op deze manier over zou gaan. Gelukkig heb ik er toen niets op gezet, op het zweren. Dat had slecht afgelopen.

Veertien kajakkers staan mooi op tijd boven aan de dijk klaar om te vertrekken. Op de gezichten lijk ik te zien dat we er allemaal zin in hebben. Marianne houdt een hele kleine briefing en vertelt dat John de leiding heeft. John is iets langer van stof en vertelt de, overigens eenvoudige, route en het gewenste groepsgedrag. Wat dan volgt zijn vier en een half uur peddelen afgewisseld met af en toe dobberen onder het gemak van een hapje en iets te drinken. De stemming zit er lekker in. Wat wil je ook met het mooie weer. Omdat we pas om twee uur ’s middags konden vertrekken is de aankomst op Vlieland laat in de middag.

Ik kijk tegen het duin op en vraag me al weer af waarom ? Een aantal zijn zo slim om hun kajak op het strand te laten liggen en alleen de broodnodige spullen over het duin heen te zeulen. Zo niet ik. Samen met Nico en John tillen, slepen en glijden we onze kajaks richting de camping Stortemelk. Nico lijdt hier het meest onder en zweert dat hij Vlieland alleen nog maar aan doet via de haven met scheepshelling. Waar ken ik dit toch van ? Dat zweren.

Na de douche is al het leed en zout weer van ons afgespoeld en gaan we fris uit eten in het dorp. Dit blijkt nog niet mee te vallen. Alles zit redelijk vol. Gelukkig is er nog een herberg die wel plek heeft voor zeven personen aan een grootte tafel. De bediening loopt wat stroef. Gaat ook wel de mist in. Maar wat uiteindelijk volgt is een lekkere maaltijd aangevuld door de saladebar, welke vanwege de stroeve bediening voornamelijk dient als voorgerecht. Als tegemoetkoming krijgen we gratis koffie of thee toe, wat dan helaas wel weer bruut wordt verstoord door de band Blues Kings. Leuke blues muziek maar dan vier of vijf tikkies te hard. En dat is dan weer jammer na zo’n dag van serene stilte. Terug op de camping stranden de meeste in hun tent. Een paar kunnen het niet laten om toch nog van wat Vlielandertjes te genieten aan de openhaard. Stoere zeemansverhalen klinken.

S’ochtends klinkt er iets heel anders. Het zijn mijn kippen. Ik heb namelijk een kippenhouse ringtone. Die doet het altijd goed. Gelukkig is het bijna licht en wederom mooi weer. Nico komt nog een eitje brengen. Die kippen hé.

De planning was om negen uur in de kajak te zitten. Dit lukt echt prima. En alle kajaks liggen ook nog in de zee. Helaas kon één van ons niet mee terug peddelen. Zij voelde zich de avond er voor al niet zo goed en was te ziek om zelf terug te varen en verkoos dus de veerpont. Met een strakke rondetijd duurt de terugtocht net zo lang als de heenweg en vroeg in de middag zijn we weer terug van weggeweest. Een lang weekend weg binnen vierentwintig uur hoorde ik iemand zeggen. En zo voelt het ook. Heerlijk weg in eigen land.

Iedereen die mee was bedankt voor deze leuke tocht. Ik denk toch nog wel eens terug te komen op Vlieland. Met of zonder kajak, via het duin of de haven.